In die klein dorp van Vredehoek waar die sonneblomme tussen die steenpaaie groei, staan 'n ou kerk geduldig elke dag.

In the small village of Vredehoek, where sunflowers grow between the cobblestone paths, an old church stands patiently every day.

Die kerk, met sy groot toring en swaar klok, kyk af oor die huisies wat soos skaakstukke lyk.

The church, with its large tower and heavy bell, looks down on the houses that resemble chess pieces.

Dit was nie sommer enige oue kerk nie; dit was Die Ou Kerk, en die mense van Vredehoek was baie trots daarop.

It wasn't just any old church; it was The Old Church, and the people of Vredehoek were very proud of it.

Een van die dorp se mense was Lukas, 'n seun met 'n hart so groot soos die kerk se voordeur.

One of the village's residents was Lukas, a boy with a heart as big as the church's front door.

Hy het altyd gehelp waar hy kon, maar soms het sy hulp vreemde gevolge gehad.

He always helped where he could, but sometimes his help had strange consequences.

Op 'n dag het Tannie Betsie, wat die kloktoue gereeld gelui het, Lukas gevra om oor die kerk op te pas terwyl sy weg was vir die naweek.

One day, Tannie Betsie, who regularly rang the church bells, asked Lukas to look after the church while she was away for the weekend.

"Lukas, moenie vergeet om die klok agt uur die aand te lui nie," het sy rustig gesê.

"Lukas, don't forget to ring the bell at eight o'clock in the evening," she said calmly.

Lukas het plegtig belowe en soos 'n waghond voor die kerk gestaan.

Lukas solemnly promised and stood guard in front of the church like a watchdog.

Maar die arme seun se dae en nagte het begin meng.

But the poor boy's days and nights started to blend together.

Sy slaap was vol drome van reuse wekkers en alarmklokke.

His sleep was filled with dreams of giant alarm clocks and alarm bells.

Op een besondere nag, toe die maan helder bo die kerk geskyn het, het Lukas 'n geweldige geluid gehoor.

On a particular night, when the moon shone brightly above the church, Lukas heard a tremendous sound.

Hy het geskrik uit sy slaap, gedink dis sy alarmklok, en sonder om twee keer te dink, het hy reguit vir die kloktou gegaan.

He was startled from his sleep, thinking it was his alarm clock, and without thinking twice, he went straight to the bell rope.

Met al sy krag het hy getrek, keer op keer, tot die klok se gedreun deur die dorp weergalm het.

With all his strength, he pulled, time and time again until the bell's peal echoed through the village.

Anika, 'n meisie met rooi hare en 'n slim glimlag, het uit haar bed gespring.

Anika, a girl with red hair and a sly smile, jumped out of bed.

"Wat gaan aan!" het sy gewonder.

"What's happening!" she wondered.

Ook Hendrik, 'n ou oom met 'n sagte hart, het sy hoed gegryp en na buite gestap.

Even Hendrik, an old uncle with a tender heart, grabbed his hat and stepped outside.

Die hele dorp was wakker, met oë groot soos pierings.

The whole village was awake, with eyes as wide as saucers.

Lukas se hart het in sy skoene gesink toe hy besef wat hy gedoen het.

Lukas's heart sank into his shoes when he realized what he had done.

Hy het 'n fout gemaak, 'n groot fout.

He had made a mistake, a big mistake.

Die dorp se mense het almal na Die Ou Kerk gestroom, moeg en verward.

The village people all streamed to The Old Church, tired and confused.

"Ek is jammer! Ek het gedink dit is my alarmklok," het Lukas gestotter.

"I'm sorry! I thought it was my alarm clock," Lukas stammered.

Wat 'n gemors!

What a mess!

Anika het gelag en haar kop geskud.

Anika laughed and shook her head.

"Lukas, jy het dalk die klok verkeerd gelui, maar jy het ons almal laat wakker word en sien hoe mooi die nag kan wees."

"Lukas, you may have rung the bell by mistake, but you made all of us wake up and see how beautiful the night can be."

Selfs Hendrik het geglimlag en op Lukas se skouer geklop.

Even Hendrik smiled and patted Lukas on the shoulder.

"Jou hart was op die regte plek, seun."

"Your heart was in the right place, son."

En so, onder die naghemel by Die Ou Kerk, het die mense van Vredehoek saam gestaan.

And so, under the night sky at The Old Church, the people of Vredehoek stood together.

Hulle het gekyk hoe die sterre flikker en luister na die stilte wat die laaste echo van die klok gevolg het.

They watched the stars twinkle and listened to the silence that followed the last echo of the bell.

Lukas het nooit weer daardie fout gemaak nie, maar van daardie dag af het hy geweet dat as hy ooit weer die kerk sou moes oppas, hy sou seker maak dat hy sy wekker van die kerk se klok kan onderskei.

Lukas never made that mistake again, but from that day on, he knew that if he had to look after the church again, he would make sure he could distinguish his alarm clock from the church bell.

En die mense van Vredehoek het altyd 'n storie gehad om te vertel oor die nag toe die ou kerk se klok die dorp wakker gemaak het.

And the people of Vredehoek always had a story to tell about the night when the old church's bell woke up the village.