Η φθινοπωρινή αύρα φυσούσε απαλά πάνω από το νησί της Σαντορίνης.

The autumn breeze blew gently over the island of Santorini.

Ο ήλιος έριχνε το φως του μέσα από τα μεγάλα παράθυρα του νοσοκομείου, δημιουργώντας μια ζεστή ατμόσφαιρα σε έναν κατά τα άλλα αποστειρωμένο χώρο.

The sun cast its light through the large windows of the hospital, creating a warm atmosphere in an otherwise sterile space.

Η Αθηνά καθόταν σε μια από τις πλαστικές καρέκλες της αίθουσας αναμονής, κοιτώντας αφηρημένα την καλντέρα που ανοιγόταν μπροστά της.

Athina sat in one of the plastic chairs in the waiting room, absentmindedly looking at the caldera that unfolded in front of her.

Νιώθοντας σαν να μην είχε άλλη επιλογή παρά να περιμένει, οι σκέψεις της επέστρεφαν συνεχώς στο τελευταίο καυγά με τον αδερφό της, τον Νίκο.

Feeling as if she had no other choice but to wait, her thoughts kept returning to the last argument with her brother, Nikos.

Είχαν μαλώσει για κάτι ασήμαντο, όμως τώρα αυτό φαινόταν τεράστιο.

They had quarreled over something trivial, but now it seemed enormous.

Νιώθοντας υπεύθυνη, κρατούσε το μικρό σακίδιο της σφιχτά στο στήθος της, ελπίζοντας για τα καλά νέα.

Feeling responsible, she held her small backpack tightly against her chest, hoping for good news.

Δίπλα της, η Ελένη, μία ευγενική νοσοκόμα με καλοσυνάτο χαμόγελο, έκανε ότι μπορούσε για να την ηρεμήσει.

Beside her, Eleni, a kind nurse with a gentle smile, did everything she could to calm her.

"Αθηνά, πρέπει να πιστεύεις ότι όλα θα πάνε καλά," είπε με μια ειλικρινή ζεστασιά στη φωνή της.

"Athina, you have to believe that everything will be fine," she said with genuine warmth in her voice.

Η Αθηνά έγειρε το κεφάλι της προς την Ελένη.

Athina leaned her head toward Eleni.

"Τσακωθήκαμε πριν φύγει για τη βόλτα με τη μηχανή.

"We argued before he left for the motorcycle ride.

Δεν του είπα ποτέ ότι τον αγαπώ."

I never told him that I love him."

Η Ελένη άγγιξε τον ώμο της.

Eleni touched her shoulder.

"Τα αδέρφια ξέρουν.

"Siblings know.

Όταν ξυπνήσει, θα του το πεις."

When he wakes up, you can tell him."

Με αυτά τα λόγια στο μυαλό της και ένα βάρος στην καρδιά της, η Αθηνά άρχισε να γράφει ένα γράμμα.

With those words in her mind and a weight on her heart, Athina began to write a letter.

Ήθελε να ζητήσει συγγνώμη.

She wanted to apologize.

Ήθελε ο Νίκος να ξέρει πόσο τον αγαπούσε.

She wanted Nikos to know how much she loved him.

Ο χρόνος κυλούσε αργά, αλλά η Αθηνά βρήκε κάποια παρηγοριά σε αυτό το γράψιμο.

Time passed slowly, but Athina found some solace in writing this letter.

Μετά από ώρες αναμονής, η πόρτα του χειρουργείου άνοιξε.

After hours of waiting, the operating room door opened.

Ο γιατρός φαινόταν κουρασμένος αλλά είχε μια ανακουφιστική έκφραση στο πρόσωπό του.

The doctor looked tired but had a reassuring expression on his face.

"Η επέμβαση πήγε καλά.

"The surgery went well.

Ο Νίκος είναι σταθερός."

Nikos is stable."

Η Αθηνά ένιωσε ένα κύμα ανακούφισης να τη διαπερνά.

Athina felt a wave of relief wash over her.

Δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά της, καθώς η Ελένη της έδωσε μια ζεστή αγκαλιά.

Tears rolled down her cheeks as Eleni gave her a warm hug.

Καθώς κοίταξε το γράμμα, υποσχέθηκε στον εαυτό της να είναι πιο κατανοητική και υποστηρικτική.

As she looked at the letter, she promised herself to be more understanding and supportive.

Η ζωή είναι πολύ πολύτιμη για να μένει κανείς θυμωμένος.

Life is too precious to stay angry.

Έτσι, κοιτώντας έξω το πανέμορφο τοπίο της Σαντορίνης, η Αθηνά αποφάσισε όχι μόνο να εκφράσει την αγάπη της στον αδερφό της, αλλά και να ξαναχτίσει τη σχέση τους.

So, looking out at the beautiful landscape of Santorini, Athina decided not only to express her love for her brother but also to rebuild their relationship.

Ήξερε ότι θα είχε την ευκαιρία να το κάνει και να είναι το στήριγμα που τόσο είχε ανάγκη ο Νίκος.

She knew she would have the chance to do so and be the support that Nikos so needed.