Στο ήρεμο φως του φθινοπώρου, η Ακρόπολη απλώνεται μεγαλόπρεπη πάνω από την Αθήνα.

In the tranquil light of autumn, the Acropolis stretches majestically over Athens.

Οι αρχαίες πέτρες του Παρθενώνα λάμπουν υπό τον γαλάζιο ουρανό.

The ancient stones of the Parthenon shine under the blue sky.

Ο αέρας είναι δροσερός και φέρνει ελαφρά τις φωνές των τουριστών που παρατηρούν με θαυμασμό.

The air is cool and lightly carries the voices of tourists who observe with admiration.

Η Ελένη και ο Ιωάννης κοιτούν το μεγαλειώδες τοπίο.

Eleni and Ioannis gaze at the magnificent landscape.

Η Ελένη είναι η μεγαλύτερη, πάντα προσπαθεί να κρατήσει την οικογένεια ενωμένη.

Eleni is the older one, always striving to keep the family united.

Αυτή η επίσκεψη είναι σημαντική.

This visit is important.

Θέλει να τιμήσει τη μνήμη του πατέρα τους, ο οποίος λάτρευε την Ελληνική ιστορία.

She wants to honor the memory of their father, who adored Greek history.

Ο Ιωάννης ακολουθεί σιωπηλά.

Ioannis follows silently.

Είναι νεώτερος, σκέφτεται πολύ και αναζητά την παρηγοριά.

He is younger, thinks a lot, and seeks comfort.

Έχει αισθήματα αταξίας, θυμό και λύπη για τον πατέρα που έφυγε χωρίς να λύσουν τις διαφορές τους.

He has feelings of disorder, anger, and sadness for the father who left without resolving their differences.

"Πάντα ονειρευόταν αυτό το μέρος," λέει η Ελένη, κοιτάζοντας τον Ιωάννη.

"He always dreamed of this place," says Eleni, looking at Ioannis.

"Εδώ ένιωθε ζωντανός."

"Here he felt alive."

Εκείνος δεν απαντά αμέσως.

He does not respond immediately.

Τα μάτια του είναι υγρά.

His eyes are wet.

Τέλος γυρίζει προς την Ελένη και της λέει, "Δεν βρήκα ποτέ το θάρρος να του πω όσα ήθελα.

Finally, he turns to Eleni and tells her, "I never found the courage to tell him everything I wanted.

Νιώθω ότι έφυγε χωρίς να με γνωρίσει πραγματικά."

I feel he left without really knowing me."

Σταματούν μπροστά στον Παρθενώνα.

They stop in front of the Parthenon.

Ο όγκος του είναι επιβλητικός.

Its mass is imposing.

Η Ελένη αισθάνεται την πίεση να βοηθήσει τον αδερφό της.

Eleni feels the pressure to help her brother.

"Ξέρεις," ξεκινάει διστακτικά, "ο πατέρας μας, όταν ήταν νέος, είχε κι αυτός προβλήματα με τον παππού.

"You know," she begins hesitantly, "our father, when he was young, also had issues with grandpa.

Δεν ήταν πάντα τέλειος."

He wasn't always perfect."

Ο Ιωάννης την κοιτάζει έκπληκτος.

Ioannis looks at her surprised.

Δεν το γνώριζε αυτό για τον πατέρα τους.

He didn’t know this about their father.

Ένα βουβό κύμα συναισθημάτων τον κατακλύζει, και αρχίζει να μιλάει.

A silent wave of emotions overwhelms him, and he begins to speak.

Όλα όσα δεν είχε πει το εκφράζει τώρα, με λόγια και δάκρυα.

Everything he hadn't said, he expresses now, with words and tears.

Η Ελένη τον αγκαλιάζει σφιχτά.

Eleni embraces him tightly.

"Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν," του λέει, "αλλά μπορούμε να θυμηθούμε τον άνθρωπο που ήταν."

"We can't change the past," she tells him, "but we can remember the person he was."

Ο Ιωάννης αρχίζει να καταλαβαίνει.

Ioannis begins to understand.

Οι μνήμες του πατέρα τους είναι πολύπλευρες, γεμάτες αγάπη και ανθρώπινες αδυναμίες.

Their father's memories are multifaceted, filled with love and human weaknesses.

Ο πόνος του απαλύνεται.

His pain eases.

Καθώς φεύγουν από την Ακρόπολη, αισθάνονται ένα νέο είδος ηρεμίας.

As they leave the Acropolis, they feel a new kind of calm.

Ο Ιωάννης κρατά το χέρι της Ελένης.

Ioannis holds Eleni's hand.

"Σε ευχαριστώ," της ψιθυρίζει.

"Thank you," he whispers to her.

Ένα απαλάσιο φως πέφτει στα αρχαία μάρμαρα, καθώς τα αδέρφια αφήνουν πίσω τους το παρελθόν.

A soft light falls on the ancient marbles as the siblings leave the past behind.

Βαδίζουν μαζί, ενωμένοι, έτοιμοι για νέα ξεκινήματα.

They walk together, united, ready for new beginnings.