Το απόγευμα, ο ουρανός ήταν βαμμένος με αποχρώσεις του πορτοκαλί και του χρυσού καθώς ο ήλιος χαμήλωνε πάνω από το ορφανοτροφείο.

In the afternoon, the sky was painted with shades of orange and gold as the sun lowered over the orphanage.

Το παλιό κτίριο, με τις ψηλές του οροφές και τα ξύλινα πατώματα που τρίζουν, φάνταζε σαν να είχε βγει από έναν άλλον αιώνα.

The old building, with its high ceilings and creaky wooden floors, seemed as if it had emerged from another century.

Ο Στέφανος, με τα μάτια πλατιά ανοιγμένα, περπατούσε στο διάδρομο.

O Stefanos, with his eyes wide open, was walking down the hallway.

Το μυαλό του στριφογύριζε με σκέψεις για το παράξενο κλειδί που είχε βρει.

His mind was swirling with thoughts about the strange key he had found.

Το κλειδί ήταν μικρό, σκουριασμένο, και γεμάτο με αρχαία σύμβολα.

The key was small, rusty, and covered in ancient symbols.

Κανείς στον τόπο δε μπορούσε να διαβάσει αυτά τα σύμβολα.

No one around could read these symbols.

Και κανείς, εκτός από τον Στέφανο, δε φαινόταν να ενδιαφέρεται.

And no one, apart from ton Stefanos, seemed to care.

Μα για αυτόν, το κλειδί ίσως να είχε την απάντηση στο ερώτημα που τον βασάνιζε από την πρώτη μέρα που θυμόταν.

But for him, the key might hold the answer to the question that had tormented him since the first day he could remember.

Ποιος ήταν;

Who was he?

Από πού ερχόταν;

Where did he come from?

Αγνοώντας τα λόγια των άλλων παιδιών και των φροντιστών, ο Στέφανος αποφάσισε να εμπιστευθεί την Ελένα και τον Νικόλα.

Ignoring the words of the other children and the caregivers, o Stefanos decided to trust tin Elena and ton Nikola.

Ελάτε, τους είπε.

"Come," he said to them.

Πρέπει να δούμε τι κρύβεται πίσω από αυτά τα σημάδια.

"We need to see what lies behind these marks."

Η αναζήτησή τους ξεκίνησε από το υπόγειο, αλλά δεν βρήκαν τίποτα άλλο παρά σκόνη και παλιά κουτιά.

Their search began in the basement, but they found nothing but dust and old boxes.

Στη συνέχεια, ανέβηκαν στις σοφίτες.

Next, they climbed to the attics.

Εκεί, σε μια στενή γωνιά, εντόπισαν μια κρυφή πόρτα.

There, in a narrow corner, they discovered a hidden door.

Τα χέρια του Στέφανου έτρεμαν καθώς τοποθετούσε το κλειδί στην κλειδαριά.

Ta chéria tou Stefanou trembled as he placed the key in the lock.

Μια απότομη στροφή και η πόρτα άνοιξε με έναν θόρυβο.

A sharp turn and the door opened with a noise.

Μέσα στο δωμάτιο, υπήρχαν σκονισμένα αντικείμενα και έγγραφα ξεχασμένα από τον χρόνο.

Inside the room were dusty objects and documents forgotten by time.

Οι τρεις τους, γεμάτοι ενθουσιασμό, άρχισαν να ψάχνουν.

The three of them, filled with excitement, began to search.

Ένα από τα έγγραφα ανέφερε παλιές ιστορίες για τα παιδιά του ορφανοτροφείου, συμπεριλαμβανομένου και του Στέφανου.

One of the documents mentioned old stories about the children of the orphanage, including ton Stefanos.

Οι λέξεις δεν έδιναν όλες τις απαντήσεις, αλλά μια φράση ξεχώρισε: «Απόγονοι της αρχαίας Δελφικής σειράς».

The words did not provide all the answers, but one phrase stood out: "Descendants of the ancient Delphic line."

Ο Στέφανος ένιωσε ένα κύμα δύναμης.

O Stefanos felt a wave of strength.

Δε βρήκε ό,τι ήθελε απόλυτα, αλλά είχε βρει κάτι καλύτερο.

He hadn't found exactly what he wanted, but he had found something better.

Μια σύνδεση.

A connection.

Ένα κομμάτι της ιστορίας του.

A piece of his history.

Ξέροντας ότι ανήκει σε κάτι μεγαλύτερο, ένιωσε πιο ολοκληρωμένος.

Knowing he belonged to something greater, he felt more complete.

Κοιτώντας τους φίλους του, χαμογέλασε.

Looking at his friends, he smiled.

Δεν ήταν πια μόνος.

He was no longer alone.

Ήταν μέρος της ιστορίας αυτού του τόπου.

He was part of the history of this place.

Και για τον Στέφανο, αυτό ήταν το πιο μεγάλο δώρο.

And for ton Stefanos, that was the greatest gift.