Στο απέραντο καφέ στην ταράτσα ενός ουρανοξύστη πάνω από τη Θεσσαλονίκη, ο ήλιος του φθινοπώρου χρύσωνε την πόλη.

In the vast café on the rooftop of a skyscraper above Thessaloniki, the autumn sun bathed the city in gold.

Ο Νίκο κοίταζε έξω, χαμένος στην αστική ομορφιά.

Niko gazed outside, lost in the urban beauty.

Είναι φοιτητής αρχιτεκτονικής και το μυαλό του είχε γεμίσει από σχέδια και γραμμές, όμως κάτι του έλειπε.

He is an architecture student, and his mind was filled with designs and lines, yet something was missing.

Ήθελε να δει την πόλη με διαφορετικά μάτια.

He wanted to see the city through different eyes.

Στο απέναντι τραπέζι, η Ελένη έπινε τον καφέ της, χτενίζοντας τις φωτογραφίες στη κάμερά της.

At the table across from him, Eleni was drinking her coffee, browsing through the photos on her camera.

Ήταν φωτογράφος και αγαπούσε να αιχμαλωτίζει τη ζωή της πόλης.

She was a photographer and loved capturing the city's life.

Την ενδιαφέρουν οι ιστορίες πίσω από κάθε πρόσωπο και κτίριο.

She is interested in the stories behind every face and building.

Και οι δύο ήταν εκεί, εξαιτίας χαμένων ραντεβού.

Both were there because of missed appointments.

Ο κοινός τους φίλος, ο Αλέξιος, δεν μπορούσε να παρευρεθεί.

Their mutual friend, Alexios, could not attend.

Η τύχη τους έφερε κοντά.

Fate brought them together.

Ο Νίκο κοιτούσε την Ελένη και δίσταζε να της μιλήσει.

Niko was looking at Eleni and hesitated to speak to her.

Ένιωθε τοποθέτησή του στον κόσμο σφιχτά δεμένη με τα σκίτσα και τις δομές.

He felt his place in the world was tightly bound to sketches and structures.

Όμως κάτι στην εκφραση της Ελένης τον τραβούσε.

But something in Eleni's expression drew him in.

Η Ελένη τον πρόσεξε και χαμογέλασε.

Eleni noticed him and smiled.

«Σου αρέσει να μελετάς κτίρια, ε;

"You like studying buildings, right?"

» τον ρώτησε.

she asked him.

Η ερώτηση ήταν απλή, αλλά για τον Νίκο ήταν το κίνητρο να απαντήσει.

The question was simple, but for Niko, it was the motivation to respond.

«Ναι, αλλά αισθάνομαι ότι χάνω κάτι από την πραγματική ζωή που τα περιβάλλει.

"Yes, but I feel like I'm missing something from the real life surrounding them."

»Η κουβέντα ανάμεσά τους άνοιξε σαν το φως που ξεχύνεται όταν το φθινόπωρο αγγίζει την πόλη.

Their conversation opened like the light that spills out when autumn touches the city.

Η Ελένη του μίλησε για τις εικόνες που προσπαθεί να απαθανατίσει και πώς κάθε φωτογραφία είναι για εκείνη μια μικρή ιστορία.

Eleni talked to him about the images she tries to capture and how each photograph is a small story for her.

«Τι θα έλεγες να συνδυάσουμε τις δυνάμεις μας;

"What would you say to combining our forces?"

» τον ρώτησε η Ελένη ξαφνικά.

Eleni asked him suddenly.

«Εσύ με τα σκίτσα σου και εγώ με τις φωτογραφίες μου.

"You with your sketches and me with my photos."

»Η πρόταση την ξέπληξε τον Νίκο.

The proposal surprised Niko.

Μπορούσαν να δημιουργήσουν κάτι μοναδικό.

They could create something unique.

Συμφώνησε, νιώθοντας πρώτη φορά το πάθος να τον ξαφνιάζει.

He agreed, feeling for the first time the excitement of passion taking him by surprise.

Αντάλλαξαν τηλέφωνα και ο Νίκο ένιωσε τη χαρά για το νέο ξεκίνημα.

They exchanged phone numbers, and Niko felt the joy of a new beginning.

Ήξερε ότι είχε κάνει το πρώτο βήμα προς μια αλλαγή.

He knew he had taken the first step toward change.

Η δημιουργικότητα συνάντησε τη ζωή και ο Νίκο ένιωσε ανανεωμένος.

Creativity met life, and Niko felt renewed.

Καθώς ο ήλιος κρυβόταν πίσω από τις ψηλές, φθινοπωρινές πολυκατοικίες, ένας νέος κόσμος άνοιγε μπροστά του.

As the sun hid behind the tall autumn buildings, a new world opened before him.

Αυτός και η Ελένη ήταν έτοιμοι να το εξερευνήσουν μαζί, στις σκοτεινές και φωτεινές του γωνίες.

He and Eleni were ready to explore it together, in its dark and bright corners.