
Reunion at Bealtaine: Mending Bonds in an Irish Café
FluentFiction - Irish
Loading audio...
Reunion at Bealtaine: Mending Bonds in an Irish Café
Sign in for Premium Access
Sign in to access ad-free premium audio for this episode with a FluentFiction Plus subscription.
Bhí cuma ar an lá go raibh an tsráidbhailte bheag éireannach ag atmasféar speisialta.
The day seemed to have a special atmosphere in the small Irish village.
Bhí bláthanna ildaite ag fás in aice na siopaí beaga, agus bhí an boladh draíochtach sin, meascán den chaife úr dhéanta agus duilleoga úr an earraigh, ag líonadh an aeir.
Colorful flowers were growing beside the little shops, and there was that magical smell, a mix of freshly brewed coffee and fresh spring leaves, filling the air.
Lasmuigh den chaifé cluthar, bhí liosta ann de na deochanna laethúla scríofa ar an bpláta cloch.
Outside the cozy café, there was a board with the daily drinks written on it.
Bhí Aoife istigh ag fanacht lena dheartháireacha.
Aoife was inside, waiting for her brothers.
Bhí an áit teolaí, le bhíomaí adhmaid ar an tsíleáil agus solas bog ag teacht anuas thart.
The place was warm, with wooden beams on the ceiling and soft light coming down around.
Bhí an athmhadhlú ciúin ó na cuairteoirí eile ag cuidiú cuid bheag d’uaigneas Aoife a mhaolú.
The quiet murmuring of the other visitors helped ease some of Aoife's loneliness.
Síos ó Aoife, chonaic sí aoibhneas an Bhéaltaine sa bhaile beag.
Down from Aoife, she could see the joy of Bealtaine in the small town.
Ag an am céanna, shiúil Cillian isteach sa chaifé le hiontas beag sa chroí.
At the same time, Cillian walked into the café with a small wonder in his heart.
D’fhéadfadh sé cuimhneamh go soiléir ar laethanta a óige agus spionnfurmhtharfuaim na sráide.
He could clearly remember the days of his youth and the vibrant sounds of the street.
Bhí an t-athrú oibre aige i gcéin dóitean le blianta, agus anois bhí sé ag saothrú a shíochána féin arís.
He had worked abroad for years, and now he was finding his own peace again.
"Dia dhuit, Aoife," a dúirt sé go míshubhach, ag iarraidh an mhíle cause na haimsire a shárú.
"Dia dhuit, Aoife," he said, somewhat awkwardly, trying to overcome the distance of time.
Tharraing sí amach cathaoir dó lena guth milis, sásta i gcónaí le fonn athaontú.
She pulled out a chair for him with her sweet voice, always happy to reunite.
Bhí Brendan ina shuí cheana féin, córnach lena cupán caife, níos ciúine ná mar a bhíodh sé de ghnáth.
Brendan was already sitting, curled up with his cup of coffee, quieter than he used to be.
Ní raibh an fear le hairí sin róthréasach, gan amhras fós beagán mearbhrach ó sheanchictrí nach dtabharfadh an t-am féin lá tearmainn orthu.
The man who once had been quite loud was, without a doubt, still a bit dazed from past uncertainties that even time couldn’t provide a refuge for.
Thóg brú beag an lánáinsir.
The pressure of the occasion lifted slightly.
Bhíadar ag cuimhniú siar ar na laethanta a bhí imithe, agus líonn an ciúnas idir na siblíní.
They were reminiscing about the days that had passed, and silence filled the space between the siblings.
Ní labhair Cillian nó Brendan ar thús na coinneála riamh.
Cillian or Brendan never spoke about the start of the separation before.
"Ar mhaith liom labhairt, a Bhreandán," a mhol Cillian le huamán sna síleacha.
"I would like to talk, Brendan," suggested Cillian with trepidation in his voice.
Bhí Aoife ag faire ar a mbéirthíní le súil svacair.
Aoife watched her brothers with a hopeful eye.
Rinne an fóid ort caithréim in a colg.
She almost held her breath in anticipation.
"Rinne mé botúin," a sheol Cillian amach, a chroí oscailte, "agus tá brón orm.
"I made mistakes," admitted Cillian, his heart open, "and I'm sorry."
" Tháinig tost ar an gcultúir, Ní raibh an fhreagairt so-léite.
A pause settled among the group, and the response was not immediately clear.
D’fhéach Brendan ar a dhéartháir go súl.
Brendan looked into his brother's eyes.
"Tá Bron orm freisin," a mionghog sé go ciúin.
"I'm sorry too," he murmured quietly.
Tosaigh a n-argóint ag galú, amhail solas an tsolais ar maidin.
Their argument began to dissipate, like morning light breaking.
Bhain sé dóibh uile meas a thabhairt ar a áit in éineacht lena chéile.
They all came to appreciate being together again.
Bhí méabhair an phobail fillte ar ais, bhí na siblíní arís mar fhórsa neamhligthe.
The understanding of the community wrapped around them; the siblings were once again a united force.
Le himeacht ama, chuir Cillian fáilte mhór ar an gcaoi a bhfuar sé duga an bhaile sin ón iasacht, agus Brendan d’aithin an rúndiamhair an fhochair aisce.
Over time, Cillian welcomed the way he found refuge in that home from afar, and Brendan recognized the unspoken bond of friendship.
Bhí siad ar bpor in athaontú, lena chéile, sa chultúir chnámh sin.
They were on the path of reunion, together, in that steadfast connection.
Ag deireadh an lae, agus an sunáir ag titim amach, bhí na deartháireacha agus a deirfiúr in éineacht taobh amuigh, ag breathnú ar an mórdheargaithe searmanais na Bealtaine.
As the day came to an end, and the sunset began to set, the brothers and their sister were outside together, watching the majestic sunset ceremony of Bealtaine.
Anois, bhí os cionn iúl a n-anamacha, idir iontaoibh agus tarlach, suaimhneas agus sonas atá ag meascadh i ngach soicind den amharc.
Now, there was peace and happiness interwoven into every second of the view, above their profound sense of trust and togetherness.