
Cliffs of Connection: Love and Art Amidst Moher's Mist
FluentFiction - Irish
Loading audio...
Cliffs of Connection: Love and Art Amidst Moher's Mist
Sign in for Premium Access
Sign in to access ad-free premium audio for this episode with a FluentFiction Plus subscription.
Tá an t-aer fionnuar agus úr ar na hAillte Mhothair, an fharraige thíos ag briseadh le buile in aghaidh na gcloch.
The air is cool and fresh on the hAillte Mhothair (Cliffs of Moher), the sea below crashing violently against the rocks.
Is lá glórmhar samhraidh é.
It's a glorious summer day.
Tá Eamon ina sheasamh ann, a cheamara ina lámh aige, ag iarraidh an áilleacht a ghabháil ina chuid grianghraf.
Eamon stands there, camera in hand, trying to capture the beauty in his photographs.
Ach i ndáiríre, tá sé ag iarraidh ní haon gnáth-áilleacht.
But really, he's seeking more than ordinary beauty.
Tá sé ag lorg slánaithe.
He's looking for salvation.
Rópairteáil Saoirse thart ar na haille freisin.
Saoirse wandered around the cliffs as well.
Bhí sí ag lorg an dathanna is fearr le haghaidh a taispeántas ealaíne atá le teacht.
She was searching for the best colors for her upcoming art exhibition.
Gach áit a fhéach sí, chonaic sí na scáthanna is áille ag damhsa thar na farraige agus an talamh glas.
Everywhere she looked, she saw the most beautiful shadows dancing over the sea and the green land.
Ní raibh aithne acu ar a chéile, ach chuaigh a bhfreagraí i bhfeidhm orthu b’fhéidir ag an nóiméad sin a d'athraigh gach rud anseo.
They didn't know each other, but their responses perhaps influenced them at that very moment that changed everything here.
Bhí Eamon ag féachaint trí lionsa an cheamara nuair a thug sé faoi deara nach raibh Saoirse rófhada uaidh.
Eamon was looking through the camera lens when he noticed Saoirse was not too far away.
Bhí fadhb aici le trealamh a bhí sithe.
She had a problem with equipment that was faltering.
D'fhéach Eamon síos agus chonaic sé an feadóg stóir ag dul amú ag Saoirse.
Eamon looked down and saw the store whistle slipping away from Saoirse.
Chuaigh sé chuici, gan smaoineamh faoin mbriseadh ar a shócmhainn.
He went to her without thinking about the break on his own assets.
“An dteastaíonn cabhair uait?” ar sé agus aoibh bheag ina shúile.
“Do you need help?” he said, a small smile in his eyes.
Rinne Saoirse gáire.
Saoirse laughed.
“Go raibh maith agat.
“Thank you.
Tá an ghaoth níos láidre ná mar a shíl mé.”
The wind is stronger than I thought.”
Bhí an chuideachta sin mar an chéad chéim.
That companionship was the first step.
Agus le linn an ama, cé go raibh an ghaoth ag éirí níos láidre, bhain an bheirt acu deiseanna chun comhrá a dhéanamh agus a mbuonghrain a roinnt.
And during that time, even though the wind was getting stronger, they took opportunities to talk and share their muses.
Os a gcomhair, bhí Aisling, treoraí áitiúil, ar cuairt ag roinnt scéalta le grúpa turasóirí.
In front of them, Aisling, a local guide, was visiting, sharing stories with a group of tourists.
Bhí áthas ar gach duine a bhí ann, cé go raibh an aimsir ag éirí bagrach.
Everyone was happy to be there, even though the weather was becoming threatening.
Níor stop an ceo ag rolladh isteach go tobann, rud a chuir deachracht bhreise ar na grianghraif agus an ealaín.
The mist suddenly kept rolling in, adding extra difficulty to the photographs and art.
Tháinig stoirm leis an oíche.
A storm came with the night.
Bhí orthu teacht ar an foscadh is gaire.
They had to find the nearest shelter.
Sa sceitiminí, shroich siad bothán beag a bhí díreach ar imeall na haille.
In the excitement, they reached a small hut just on the edge of the cliff.
Bhí an cóta tiubh úd ag Saoirse dona feidhme.
Saoirse's heavy coat was not serving its purpose.
Chuaigh siad isteach agus shilfeadh na scéalta mar shléibhte nár tógadh riamh.
They went inside, and the stories flowed like mountains never climbed.
Bhí na scéalta aráin ag anseo i gcónaí.
The stories of bread were always here.
Scéalta faoi bhaile, grá, agus caillteanas.
Stories of home, love, and loss.
Roinn Eamon a phian, íogracht a chroí.
Eamon shared his pain, sensitivity of his heart.
Bhí Saoirse ag éisteacht, ag tabhairt sólás leis na focail cheart.
Saoirse listened, offering solace with the right words.
Bhí an comhchroí aige i gcónaí gan a fhios aige go raibh a fhios ag an solas is mó.
There was a shared heart always, without knowing the greatest light.
Nuair a ghlan an ceo, bhí gáire le cloisteáil as an mbothán beag.
When the mist cleared, laughter was to be heard from the little hut.
Bhí an deighilt éadromaithe.
The divide had lightened.
Bhraith Eamon an oíche a bheith rud éigin níos mó.
Eamon felt the night to be something more.
Ní raibh sé i bhfad go raibh a fhios aige cad a bhí le déanamh.
It wasn't long until he knew what to do.
“B’fhéidir... an maith leat an t-ealaíontóir a bheith liom ag an éirí gréine?”
“Maybe... would you like the artist to be with me at sunrise?”
D'éalaigh Saoirse aoibh mhór, suairc.
Saoirse gave a big, delighted smile.
“Is cinnte.
“Certainly.
Ba bhreá liom sin.”
I'd love that.”
Ba dhóigh nár tháinig néaróg ar Eamon arís.
It seemed that Eamon wasn't nervous again.
Mhothaigh sé ceangal níos déine, mar bhriseadh sé séime féin.
He felt a deeper connection, as if breaking an old seam.
Bhí an tía a bhí aige ag deireadh go dtí seo ag teacht.
The burden he had until now was disappearing.
Agus ansin, cosúil leis an ghrian a thosaíonn ag ardú, d’oscail Eamon a chroí don lá nua.
And then, just like the sun beginning to rise, Eamon opened his heart to the new day.