
Storm of Revelation: Ciarán's Journey of Hope
FluentFiction - Irish
Loading audio...
Storm of Revelation: Ciarán's Journey of Hope
Sign in for Premium Access
Sign in to access ad-free premium audio for this episode with a FluentFiction Plus subscription.
Ciarán bhíodh sa seachtain ó shin, a dhá lámh ag crith le heagla agus fuinneamh an stoirm.
Ciarán stood there last week, his two hands trembling with fear and the energy of the storm.
Bhí na céimeanna cloiche ag Skellig Michael sleamhain faoin mbáisteach láidir, cosúil le céimeanna imeall an domhain.
The stone steps at Skellig Michael were slippery under the heavy rain, like steps at the edge of the world.
Las an tintreach suas an spéir, nochtadh radharc na seanmainistreach os a chomhair.
The lightning lit up the sky, revealing the scene of the ancient monastery before him.
Bhí sé ag bun an staighre sin, nuair a shocraigh sé gur aici a raibh na freagraí faoina gcaillteanas.
He was at the bottom of that stair when he decided that it was here he would find the answers about their loss.
Bhí Saoirse, a bhean chéile, caillte anuraidh, agus d'fhág sin poill gan líonadh ina shaol.
Saoirse, his wife, had been lost the previous year, leaving holes in his life unfilled.
Bhí sé ag lorg dóchais agus brí, ag iarraidh teacht ar shíocháin.
He was seeking hope and meaning, trying to find peace.
Ar bharr an stair, stán sé amach ar an bhfarraige iontach orthu.
At the top of the stairs, he stared out at the marvelous sea before them.
D'fhéach sé i dtreo an horáisian, ag éisteacht leis an ngaoth ag éirí níos láidre, cosúil le gol turais fada.
He looked towards the horizon, listening to the wind growing stronger, like the wail of a long journey.
Seo é Skellig Michael, na clocha, na mainistreacha, na scéalta.
This was Skellig Michael, the stones, the monasteries, the stories.
Bhí sé cosúil le cuairt cairde ar ais as an am atá caite.
It was like visiting friends from times past.
Bhí Ciarán ag miongháire le cuimhní, cé go raibh an farraige ag gáire leis, bhuail a chroí leis an cineál sin tuiscosán a thagann nuair a bhíonn anam á shamhailt agat.
Ciarán was smiling with memories, even though the sea was laughing with him, his heart was struck by the kind of insight that comes when you're imagining a soul.
Bhí Aoife ag súil leis síos sa mbaile freisin.
Aoife was expecting him back home as well.
Chuala sé a guth céibh chomh soiléir leis an lá go raibh siad ag siúl i gcúl ó mhaidin go ceann tráthnóna.
He heard her voice as clearly as the day they walked the paths from morning to evening.
Cuirfidh an stoirm an dúshlán a bhí air i gcuimhne dó.
The storm would remind him of the challenge he faced.
Ach sa bhlitz an tintreach, feictear dó Saoirse, ag seasamh lena taobh, a lámh sínte amach.
But in the lightning flash, he saw Saoirse, standing beside him, her hand outstretched.
Bhí sí breactha ag neamhní agus grá.
She was marked by nothingness and love.
Chuimil sé a shúil, ach níor imigh an radharc, ag meabhrú dó go raibh sé ag clúdach le hais na mainistreach ársa.
He rubbed his eyes, but the vision did not fade, reminding him that he was nestled beside the ancient monastery.
Bhí a croí an-mhór, cosúil le cloí agus féidearthacht.
Her heart was very large, like an embrace and possibility.
D'fhéach sé go hiomlán isteach sna réaltaí, ag tabhairt ama don stoirm réidhú go mall, ag maolú sosanna.
He looked fully into the stars, giving time for the storm to slowly calm, easing tensions away.
Bhí an strus agus an brón ag imeacht, cosúil le sútha caill claibín.
The stress and sorrow were vanishing, like strawberries losing their cap.
I ndeireadh thiar, nuair a ghlan an spéir, fágadh é le suaimhneas úr.
Eventually, when the sky cleared, he was left with a fresh tranquility.
Bhí freagra amháin aige — b’fhéidir ní raibh gach rud faoi smacht aige, ach bhí síochán le tuilleadh déanta.
He had one answer — perhaps not everything was under his control, but there was peace to be made further.
Le saol nua, scaoileadh é óna eangach, cé gur fágadh na scáthanna, bhí an solas briste tríd.
With a new life, he was released from his entanglement, and although the shadows remained, the light broke through.
Tháinig Ciarán anuas go cúramach, a chroí níos éadroime, a bhréad a bhí anois ina nochtadh nua.
Ciarán came down carefully, his heart lighter, his breath now a new revelation.
San Oíche Shamhna sin, d'fhill sé abhaile, anois ag tabhairt anam nua le Saoirse agus Aoife ina dhiaidh.
On that Oíche Shamhna, he returned home, now bringing a new spirit with Saoirse and Aoife behind.
Anois, aithníonn sé go bhfuil níos mó oibre le déanamh, ní amháin i stair ach ina anam féin.
Now, he realizes there's more work to be done, not just in the steps but in his own soul.
Is taisceadán déanta é an saol féin, d'éirigh sé leis an tús nua.
Life itself is a crafted treasure, and he succeeded in making a new beginning.