FluentFiction - Irish

Homecoming in the Irish Countryside: A Journey to Roots

FluentFiction - Irish

16m 24sNovember 19, 2025
Checking access...

Loading audio...

Homecoming in the Irish Countryside: A Journey to Roots

1x
0:000:00

Sign in for Premium Access

Sign in to access ad-free premium audio for this episode with a FluentFiction Plus subscription.

View Mode:
  • Bhí an fhómhar ag dul i méid ar an tuath Éireannach, le dathanna áille buí agus dearg ag clúdach na gcrann.

    The fhómhar was intensifying in the Irish countryside, with beautiful yellow and red colors covering the trees.

  • Bhí Niamh ar a turas ar ais abhaile, mothú imeallach inti agus í ag iarraidh teacht ar ais chun na háiteanna nach bhfaca sí le fada.

    Niamh was on her journey back home, feeling a sense of unease as she tried to return to places she hadn't seen in a long time.

  • Thiar i mBaile Átha Cliath, bhí sí gnóthach mar ealaíontóir rathúil, ach in íor na fírinne, bhí sí scoite ó na fréamhacha a thug sí uirthi.

    Back in Baile Átha Cliath (Dublin), she was busy as a successful artist, but in truth, she was disconnected from the roots that had once grounded her.

  • Bhí cruinniú teaghlaigh ar siúl uaidh, i dteach feirme compordach le teallach mór a bhí lán de theaghlach ag gáire agus ag comhrá.

    A family gathering was taking place there, in a cozy farmhouse with a big fireplace filled with family laughing and chatting.

  • Bhí Niamh beagáinín neirbhíseach agus buartha faoina freagra a gheobhaidh sí óna seanchairde agus a muintir.

    Niamh was a bit nervous and worried about the response she would get from her old friends and family.

  • Ins lár an tslua bhí Ronan, cara óige Niamh.

    In the midst of the crowd was Ronan, Niamh's childhood friend.

  • Bhí sé sásta lena shaol ar an bhfeirm, ach fós bhí fiosrach ann faoinar d’fhoghlaim Niamh sa chathair mhór.

    He was content with his life on the farm, yet still curious about what Niamh had learned in the big city.

  • Bhí na scamaill ag sciúradh na spéire nuair a shroich Niamh an baile.

    The clouds were sweeping across the sky when Niamh reached the home.

  • Bhí a croí ag preabadh ina brollach.

    Her heart was pounding in her chest.

  • “Conas atá tú, a Niamh?” a d’fhiafraigh a hathair, agus crochadh an bord mór lón orthu le cócaireachta na máthar.

    "How are you, Niamh?" her father asked, as the large lunch table groaned under her mother's cooking.

  • Bhí Ronan ann, a shúile ag léiriú séimhthoth a bhí róchairdiúil le fada.

    Ronan was there, his eyes showing a kindness that had been friendly for a long time.

  • "Bhealach fada, Niamh. Conas atá ag éirí leat i mBaile Átha Cliath?" a d’fhiafraigh sé go séimh.

    "Long journey, Niamh. How are things going for you in Baile Átha Cliath?" he asked gently.

  • “Éiríonn go maith liom," a d'fhreagair Niamh, cé go raibh a croí fós ina thollán dorcha.

    "Things are going well for me," Niamh responded, even though her heart was still in a dark tunnel.

  • Bhí séasúr an atmaisféir agus na gcuimhní níos láidre iontu araon.

    The season of mood and memories was stronger within both of them.

  • Tar éis an bia agus na scéalta, tháinig amárach an dhúshlán.

    After the food and stories, tomorrow’s challenge arose.

  • Roghnaigh Niamh agus Ronan siúlóid faoin tuath áit a raibh na pábhála clúdaithe le duilleoga órga.

    Niamh and Ronan chose to walk through the countryside where the paths were covered with golden leaves.

  • Agus iad ag siúl, teacht scéalta a spraoi óna n-óige in iúl.

    As they walked, they shared nostalgic stories from their youth.

  • Bhí an tsean-fhaighdís sa bhflosc, le plé ar na giúiseanna agus na turais ar feadh na gcampála.

    They found old delight in discussing adventures and camping trips.

  • Ansin, sa chiúnas an scáthaithe coille, d'iompaigh Niamh go ciúin ar Ronan, “Tá mé ag iarraidh mo fhreamhacha a thuiscint níos mó. Tá imní orm nach bhfuil áit agam anseo níos faide."

    Then, in the quiet of the shaded woods, Niamh turned quietly to Ronan, “I'm trying to understand my roots more. I'm worried I don't have a place here anymore."

  • “Tá áit i gcónaí ann do Niamh mórtasach," a dúirt Ronan, a scórnaigh an t-amhras as. "Measaimigí nach raibh áit i gcónaí díreach roimh do dhroim."

    “There’s always a place for Niamh with pride,” Ronan said, dispelling the doubt. “I think a place has always been there, just beyond your back."

  • Agus leis sin, d'fhoghlaim Ronan a mothúcháin a scaradh.

    And with that, Ronan learned to share his feelings.

  • Bhí sé amhlaidh a d'fhéadfadh sé Niamh a choinneail i ní foláir dó a bheith fíor.

    It was such that he could keep Niamh without needing anything else to be true.

  • “Ní theaghlaigh mé an doras sa chathair, Ronan. B'fhéidir go mb'fhéidir lena chéile fanacht ar an tuath le aghaidh beagán.”

    "I haven’t closed the door on the city, Ronan. Maybe we can stay in the countryside a little longer.”

  • Sosadh an am ansin, le Ronan ag lorg ar aghaidh Niamh.

    Time paused then, with Ronan looking at Niamh’s face.

  • “Bheidh me ann, le haghaidh tú," ar a fhreagra.

    “I’ll be here for you," he replied.

  • Mar a bhí an fómhar ag dul i méid agus na leamháin ag titim de réir a chéile, bhí Niamh sásta den chinneadh í a dhéanamh níos mó ann.

    As autumn grew and the leaves gradually fell, Niamh was content with the decision to be more present there.

  • Bhí sí in ann a cuid ródhíreach a athfhuinnmheam an saol nua atá ag fanacht léi, agus glacadh le Ronan ar a leeire cheana féin.

    She was able to redirect her path and recharge for the new life awaiting her, and already embrace Ronan in her presence.

  • Bhí Niamh agus Ronan in ann an cairdeas a mabhtáil agus a fhorbairt ar aghaidh, fós lena thitheath i dtreo a chéile.

    Niamh and Ronan were able to maintain and develop their friendship, still leading towards one another.

  • Agus bhí an saol go ciúin atá fós ar an tuath anseo ina bhaile i gcónaí mar a bhí.

    And life quietly, still here in the countryside, remained as always as their home.