
Finding Light: Niamh's Journey Through Dublin's Dark Days
FluentFiction - Irish
Loading audio...
Finding Light: Niamh's Journey Through Dublin's Dark Days
Sign in for Premium Access
Sign in to access ad-free premium audio for this episode with a FluentFiction Plus subscription.
Fáinne fí na haimsire an fhómhair i mBaile Átha Cliath, áit a raibh scamall liath na spéire go seasta ag brú anuas ar intinn dhaoine.
The vicious cycle of autumn weather in Baile Átha Cliath, where the gray clouds of the sky consistently weighed down on people's minds.
Bhí Niamh, mac léinn óg sa Tríonóid, ag streachailt ar bhealach eile leis an dorchadas a d’fhás laistigh dí.
Niamh, a young student at Trinity College, struggled in another way with the darkness growing inside her.
Tá sé de dhualgas uirthi luí isteach ar an staidéar i mbotáin, ach fuair sí amach go raibh scléip na bliana imeachta anois agus brón á clúdach ina háit.
It was her duty to commit to studying in the Botany, but she discovered that the excitement of the year had now faded, replaced by sadness.
Bhí Seán agus Aoife ar a taobh, cairde gnaíúla a raibh eolas acu ar a cruatain, ach go minic, bhí an troid seo uirthi féin a throid.
Seán and Aoife were by her side, kind friends who understood her struggles, but often, this was a battle she had to fight on her own.
In ainneoin a gcuid tacaíochta, ba iad laethanta an fhómhair, a bhí ag teacht isteach le lá an gheimhridh, ba thuirsiúil.
Despite their support, the autumn days, which led into winter, were exhausting.
Diagnóisíodh Niamh le neamhoird mhéadaithe séasúrach, SAD mar a thugann muintir na cathrach air, agus bhí sí ag cuardach faoisimh.
Niamh was diagnosed with seasonal affective disorder, known as SAD by city folks, and she was searching for relief.
Ansin, bhí smaoineamh aici.
Then, she had an idea.
Gach lá, d’fhéadfadh sí éalú chuig an gairdín botánach sa choláiste.
Every day, she could escape to the botanical garden at the college.
Suíomh gaoil is gaire di, áit a choinneodh plúir agus duilleoga a mbeadh dathanna cosúil lena smaointe geala féin orthu.
It was a place closest to her heart, where flowers and leaves held colors similar to her bright thoughts.
Bhí cinneadh déanta—beidh cuairt laethúil ar an ngairdín mar údar faoisimh agus suaimhnis.
A decision was made—a daily visit to the garden would be a source of relief and tranquility.
Lá amháin, agus Niamh ag siúl trí labyrinth an fhómhair, bhuail sí le bláth thar a bheith geal.
One day, as Niamh walked through the autumn labyrinth, she encountered an exceptionally bright flower.
Bhí sé cosúil le ceann a chonaic sí ina hóige.
It was like one she had seen in her youth.
Thug an cuimhne sin meon úr di.
That memory gave her a new perspective.
Thuig sí go raibh laethanta eile ina saol nuair a bhí sí bríomhar agus láidir, agus gurbh fhéidir léi sin a dhéanamh arís.
She realized there were other days in her life when she was vibrant and strong, and she could be that way again.
Thosaigh sí ag díriú ar ghníomhartha beaga chun an anbhroid a shárú.
She began focusing on small actions to overcome the anxiety.
Bhí sí gnóthach, ach d’aithin sí gur féidir solas a thabhairt isteach ina saol ó imeachtaí beaga laethúla.
She was busy, but she recognized that light could be brought into her life through small daily events.
Chuir sí tús le bheith ag siúl gach maidin sa ghairdín.
She started walking every morning in the garden.
Thosaigh sí ag cumadh amhráin di féin agus ag tabhairt cuireadh dá cairde teacht léi go minic.
She began composing songs for herself and inviting friends to join her often.
Bhí an gairdín anaithnid anois ina áit eolais agus a d’athraigh í go han-mhór.
The once-unknown garden had become a place of knowledge that changed her greatly.
Ag deireadh, níorbh é an fhómhar dorcha a bhí in ann a heaspa misnigh a thabhairt ar ais.
In the end, the dark autumn could not bring back her lack of courage.
Bhraith sí go raibh neart agus crógacht aici.
She felt she had strength and bravery.
Thuig sí anois go raibh earrach inmheánach aici féin, rud a d’fhéadfaí a aimsiú in am áthais nó cosúil le bláth geal i measc na duilleoga dhoiléir.
She now understood she had an inner spring within herself, something that could be found in times of joy or like a bright flower among the dull leaves.
Níl sí réidh chun an dorchadas a ligean isteach go héasca arís.
She wasn't ready to let the darkness in easily again.
Agus an Díoladh Altacha ag druidim linn, d’aithin sí cé chomh tábhachtach is a bhí a cuid cairde agus na heispéiris a roinn sí leo sa ghairdín, áit a raibh cuimhní cinn ag fás mar bhláthanna geala sa talamh fhuar.
As Díoladh Altacha approached, she recognized how important her friends and the experiences she shared with them in the garden were, where memories grew like bright flowers in the cold ground.
Le sin, fuair sí amach gur féidir le pobal, suíomh agus diongbháilteacht an bealach chuig gliondar a aibhsiú, fiú in am anró.
With this, she discovered that community, place, and determination could highlight the path to joy, even in times of hardship.