De zon schitterde op de grachten van Amsterdam.

The sun was shimmering on the canals of Amsterdam.

Twee mensen, Lars en Lotte, liepen op de klinkers samen.

Two people, Lars and Lotte, walked on the cobblestones together.

Ze genoten van de mooie dag.

They were enjoying the beautiful day.

Lars, met zijn blauwe ogen en blond haar, was een echte selfie-gek.

Lars, with his blue eyes and blond hair, was a real selfie-obsessed person.

Hij had zijn telefoon altijd klaar staan.

He always had his phone ready.

Lotte, met haar dansende bruine krullen, vond dat grappig.

Lotte, with her dancing brown curls, found it amusing.

"Kijk," zei Lars.

"Look," Lars said.

"Daar moet ik een selfie maken.

"I have to take a selfie there."

" Hij wees naar de gracht.

He pointed to the canal.

De Oude Kerk was in de achtergrond.

The Oude Kerk was in the background.

Lotte knikte en lachte.

Lotte nodded and laughed.

Ze vond zijn selfie-tik grappig.

She found his selfie habit funny.

Lars stond aan de rand van de gracht.

Lars stood at the edge of the canal.

Hij hield zijn telefoon omhoog.

He held his phone up.

Maar toen, opeens, gleed zijn voet weg.

But then, suddenly, his foot slipped.

Plof!

Plop!

Lars lag in de gracht.

Lars fell into the canal.

Zijn telefoon vloog door de lucht.

His phone flew through the air.

Lotte kon haar lachen niet inhouden.

Lotte couldn't hold back her laughter.

Ze lachte hard en lang.

She laughed hard and long.

Ze wees naar Lars in het water.

She pointed at Lars in the water.

Lars stond op uit het water.

Lars stood up from the water.

Zijn kleren waren doorweekt.

His clothes were soaked.

Naar zijn telefoon keek hij niet.

He didn't even look at his phone.

Het eerste wat hij deed, was naar Lotte kijken.

The first thing he did was look at Lotte.

Zij lag dubbel van het lachen.

She was doubled over with laughter.

Lachte ze hem uit?

Was she making fun of him?

Natuurlijk!

Of course!

Maar op een lieve manier.

But in a sweet way.

"O jee, Lars!

"Oh dear, Lars!"

" riep ze.

she exclaimed.

"Hoe kom je daar nu weer uit?

"How are you going to get out of there now?"

" Ze maakte een foto van hem, daar in de gracht.

She took a photo of him there in the canal.

Lars wist wat hij moest doen.

Lars knew what to do.

Zijn lach verscheen langzaam op zijn gezicht.

His smile slowly appeared on his face.

Hij spatte water naar Lotte toe.

He splashed water at Lotte.

Meteen stopte ze met lachen.

Immediately, she stopped laughing.

"Niet doen, Lars!

"Don't do that, Lars!"

" riep Lotte.

Lotte shouted.

Ze rende uit de buurt.

She ran away.

Nu moest Lars lachen.

Now it was Lars' turn to laugh.

Hij leek de telefoon en de selfie vergeten te zijn.

He seemed to have forgotten about the phone and the selfie.

Hij genoot van het moment, daar in de gracht.

He enjoyed the moment, there in the canal.

Lotte hielp hem uit het water.

Lotte helped him out of the water.

Ze keek hoe hij schudde om droog te worden.

She watched as he shook to dry himself off.

Nog één keer begon ze te lachen.

One more time, she burst into laughter.

Die middag haakten ze hun armen in elkaar.

That afternoon, they linked their arms together.

Ze waren nat maar gelukkig.

They were wet but happy.

Beide lachten terwijl ze langs de grachten wandelden.

Both of them laughed as they walked along the canals.

Het was een dag om niet snel te vergeten.

It was a day not easily forgotten.

Zo bleven ze enkele uren in Amsterdam rondlopen, hand in hand, lachend over de grachten selfie van Lars.

They continued to walk around Amsterdam hand in hand, laughing about Lars' canal selfie.

"Volgende keer gebruiken we mijn telefoon, oké?

"Next time we'll use my phone, okay?"

" stelde Lotte voor.

Lotte suggested.

Met glimmende ogen keek ze naar Lars.

She looked at Lars with shining eyes.

Hij knikte en knipoogde naar haar.

He nodded and winked at her.

Vanaf die dag maakten ze geen selfies meer op de rand van de gracht.

From that day on, they didn't take any more selfies on the edge of the canal.

Maar hun lach, hun plezier, dat bleef.

But their laughter, their joy, that remained.

En dat was toch het mooiste om te vangen.

And that was the most beautiful thing to capture.