Het grote avontuur van Daan in Amsterdam was begonnen.

Daan's great adventure in Amsterdam had begun.

Beginnend bij het Centraal Station, keek Daan verwonderd om zich heen.

Starting at the Central Station, Daan looked around in awe.

Grote boten, de blauwe hemel, veel mensen.

Big boats, the blue sky, lots of people.

Alles was zo interessant.

Everything was so interesting.

Maar Daan raakte verdwaald.

But Daan got lost.

Hij liep en liep, van de ene straat naar de andere.

He walked and walked, from one street to another.

De grachten waren zo mooi, maar oh zo verwarrend.

The canals were so beautiful, but oh so confusing.

"Help, ik ben verdwaald", zei Daan tegen vreemden.

"Help, I'm lost," Daan said to strangers.

"Kan je me naar het Centraal Station brengen?

"Can you take me to the Central Station?"

" Maar de woorden van de mensen waren moeilijk.

But the people's words were difficult.

Nederlands was zo ingewikkeld!

Dutch was so complicated!

Ze spraken snel, gebruikten moeilijke woorden.

They spoke quickly, used difficult words.

Ondanks dat Daan ze had gevraagd langzamer te spreken, kon hij nog steeds niet begrijpen wat ze zeiden.

Despite asking them to speak slower, he still couldn't understand what they were saying.

Daan was bang.

Daan was scared.

Zijn hart klopte snel.

His heart was beating fast.

Hij had honger en het werd donker.

He was hungry and it was getting dark.

De lichten van de stad twinkelden, maar Daan kon de weg nog steeds niet vinden.

The lights of the city were twinkling, but Daan still couldn't find his way.

Hij miste zijn huis, zijn zachte bed.

He missed his home, his soft bed.

Terwijl verdriet hem overspoelde, zat Daan dicht bij de gracht om uit te rusten.

As sadness overwhelmed him, Daan sat close to the canal to rest.

Toen zag hij een klein meisje.

Then he saw a little girl.

Haar naam was Marie.

Her name was Marie.

Ze was lief en zag dat Daan hulp nodig had.

She was kind and could see that Daan needed help.

"Bent u verdwaald?

"Are you lost?"

" vroeg ze.

she asked.

"Ja," zei Daan.

"Yes," said Daan.

"Ik begrijp de weg niet".

"I don't understand the way."

Marie glimlachte.

Marie smiled.

"Ik zal helpen.

"I will help."

"Samen liepen ze door de straatjes.

Together, they walked through the streets.

Ze gingen over bruggetjes, door de smalle straten.

They went over little bridges, through the narrow streets.

Ze kwamen langs snoepwinkels, oude gebouwen en fietsen.

They passed candy shops, old buildings, and bicycles.

Zoveel fietsen!

So many bicycles!

Marie legde dingen eenvoudig uit, ze sprak langzaam.

Marie explained things simply, she spoke slowly.

Ze wees naar het station.

She pointed to the station.

"Daar is het Centraal Station", zei ze.

"There is the Central Station," she said.

Met een brede glimlach op zijn gezicht bedankte Daan de kleine Marie.

With a big smile on his face, Daan thanked little Marie.

Hij was zo blij, hij was niet meer bang.

He was so happy, he was no longer scared.

Hij had zijn weg teruggevonden.

He had found his way back.

Maar bovenal, hij had een nieuwe vriend gemaakt.

But more importantly, he had made a new friend.

Dit was zijn avontuur in Amsterdam.

This was his adventure in Amsterdam.

Het was eng, maar uiteindelijk ook leuk.

It was scary, but ultimately fun.

Nu kon Daan naar huis terugkeren met een geweldig verhaal te vertellen.

Now Daan could return home with a great story to tell.

Hij leerde iets belangrijks: zelfs als je verdwaald en bang bent, is er altijd wel iemand vriendelijk in de buurt om je te helpen.

He learned something important: even if you're lost and scared, there is always someone kind nearby to help you.

Eind goed, al goed voor Daan en zijn Amsterdamse avontuur.

All's well that ends well for Daan and his Amsterdam adventure.