Het was een heldere dag in Amsterdam toen Jeroen en Sophie op het Centraal Station aankwamen.

It was a clear day in Amsterdam when Jeroen and Sophie arrived at Central Station.

Ze waren toeristen, op zoek naar avontuur.

They were tourists, in search of adventure.

De stad, met haar kronkelende kanaaltjes en talloze bruggetjes, leek een doolhof.

The city, with its winding canals and countless bridges, seemed like a maze.

Dat bracht hen flink in de war.

This greatly confused them.

Aan de rand van een klarinet klinkend kanaal zagen ze een jongen zitten.

On the edge of a clarinet-playing canal, they saw a boy sitting.

Zijn naam was Daan.

His name was Daan.

Hij woonde zijn hele leven in Amsterdam.

He had lived his whole life in Amsterdam.

Daan kende de stad als zijn eigen broekzak.

Daan knew the city like the back of his hand.

Jeroen en Sophie vroegen Daan om hulp.

Jeroen and Sophie asked Daan for help.

Ze legden uit dat ze waren verdwaald en een beetje overweldigd door het web van kanaaltjes.

They explained that they were lost and a bit overwhelmed by the web of canals.

Daan luisterde, knikte en zei: "Ik kan helpen.

Daan listened, nodded, and said, "I can help."

"Hij nam hen mee op een tour door de stad.

He took them on a tour of the city.

Ze liepen langs de Prinsengracht, de Herengracht, en de Keizersgracht.

They walked along the Prinsengracht, the Herengracht, and the Keizersgracht.

Daan vertelde verhalen over de geschiedenis van deze grachten en de stad.

Daan told stories about the history of these canals and the city.

Jeroen en Sophie voelden zich beter.

Jeroen and Sophie felt better.

Ze waren niet meer verloren.

They were no longer lost.

Ze maakten foto's van prachtige huizen, glimlachend tegen de achtergrond van de ondergaande zon.

They took pictures of beautiful houses, smiling against the backdrop of the setting sun.

Ze aten patat bij een plaatselijke kraam en lachten om de meeuwen die om de kruimels bedelden.

They ate fries at a local stall and laughed at the seagulls begging for crumbs.

Daan wist de beste plek voor oliebollen.

Daan knew the best place for oliebollen.

Ze proefden de zoete deegwaren, warm en knapperig.

They tasted the sweet pastries, warm and crispy.

In de avond, toen de lantaarns naast de kanalen licht begonnen te verspreiden, bracht Daan hen terug naar het Centraal Station.

In the evening, as the lanterns along the canals began to spread light, Daan brought them back to Central Station.

Hij wees hun de juiste trein naar hun hotel.

He pointed them to the right train to their hotel.

"Dank je, Daan!

"Thank you, Daan!"

" zeiden ze.

they said.

Hij glimlachte, zwaaide hen uit en keek de trein na tot die uit het zicht verdween.

He smiled, waved them goodbye, and watched the train until it disappeared from sight.

Vanaf die dag waren Jeroen en Sophie niet meer bang om te verdwalen.

From that day on, Jeroen and Sophie were no longer afraid to get lost.

Want Amsterdam was geen doolhof meer voor hen, maar een stad vol avontuur en dankzij Daan wisten ze nu de weg.

Because Amsterdam was no longer a maze for them, but a city full of adventure and thanks to Daan, they now knew the way.

Ze beloofden terug te komen voor meer avontuur, dit keer als vrienden van de stad, niet als verdwaalde toeristen.

They promised to come back for more adventure, this time as friends of the city, not as lost tourists.

En zo eindigde hun eerste dag in Amsterdam, verdwaald en dan gevonden, met nieuwe vriendschap en mooie herinneringen.

And so, their first day in Amsterdam ended, lost and then found, with new friendship and beautiful memories.