In Amsterdam, de stad vol grachten, woonde Bram.

In Amsterdam, the city of canals, lived Bram.

Hij was net als Lotte en Daan.

He was just like Lotte and Daan.

Ze waren beste vrienden.

They were best friends.

En Bram, die had een plan.

And Bram, he had a plan.

Hij wou fietsen zonder nat te worden in de regen.

He wanted to bike without getting wet in the rain.

Op een grijze ochtend ontmoetten ze in het Vondelpark.

On a gray morning, they met in Vondelpark.

Bram zei, "Ik heb een idee.

Bram said, "I have an idea."

" Lotte keek naar de donkere wolken.

Lotte looked at the dark clouds.

Daan lachte.

Daan laughed.

"Zonder nat te worden, Bram?

"Without getting wet, Bram?"

" vroeg hij.

he asked.

"Ja, zonder nat te worden!

"Yes, without getting wet!"

" zei Bram met een lach.

Bram said with a laugh.

Toen gingen ze naar Bram's schuur.

Then they went to Bram's shed.

Ze vonden oude paraplu's.

They found old umbrellas.

Ze plakten ze aan hun fietsen.

They attached them to their bikes.

Ze lachten en werkten hard.

They laughed and worked hard.

Uren gingen voorbij, maar ze waren tevreden.

Hours went by, but they were satisfied.

De fietsen waren klaar.

The bikes were ready.

Toen begon het te regenen.

Then it started to rain.

Het was hét moment om het te testen.

It was the moment to test it.

Ze fietsten uit Bram's schuur.

They biked out of Bram's shed.

Ze waren allemaal opgewonden.

They were all excited.

Bram ging voorop, dan Lotte en Daan kwam het laatst.

Bram went first, then Lotte, and Daan came last.

Regendruppels vielen maar ze bleven droog.

Raindrops fell, but they stayed dry.

Ze fietsten over de bruggen, door de nauwe straatjes, langs de grachten van Amsterdam.

They biked over the bridges, through the narrow streets, along the canals of Amsterdam.

Het werd donkerder, de regen viel harder.

It got darker, the rain fell harder.

Een grote windvlaag greep Daan’s paraplu, hij raakte uit balans.

A strong gust of wind grabbed Daan's umbrella, he lost his balance.

Lotte gilde.

Lotte screamed.

"Daan!

"Daan!"

" riep ze.

she called.

Maar Bram had snel gereageerd en ving hem op.

But Bram quickly reacted and caught him.

Gelukkig was Daan niet gevallen.

Luckily, Daan didn't fall.

"Dank je, Bram!

"Thank you, Bram!"

" zei Daan terwijl hij weer op zijn fiets klom.

said Daan as he climbed back on his bike.

Ze fietsten terug naar het park.

They biked back to the park.

Ze waren koud en moe maar blij.

They were cold and tired but happy.

want ze hadden in de regen gefietst en waren niet nat geworden.

because they had biked in the rain and hadn't gotten wet.

Ze hebben het toch gehaald!

They had made it after all!

Bram, Lotte en Daan gingen naar huis.

Bram, Lotte, and Daan went home.

Ze waren trots.

They were proud.

Ze wisten dat ze het opnieuw zouden proberen.

They knew they would try again.

En ze wisten ook dat ze altijd op elkaar konden rekenen, zelfs in de regen.

And they also knew they could always rely on each other, even in the rain.

Het was donker in de stad, maar hun vriendschap was als een licht dat altijd zou schijnen.

It was dark in the city, but their friendship was like a light that would always shine.

Ze gaven elkaar een knuffel, zeiden welterusten en gingen ieder naar hun eigen huis.

They hugged each other, said goodnight, and went to their own homes.

En de regen?

And the rain?

Die hield hun nooit meer tegen.

It would never hold them back again.

Ze wisten nu hoe ze samen konden fietsen zonder nat te worden.

They now knew how to bike together without getting wet.

En ze wisten ook, wat er ook gebeurde, ze hadden altijd elkaar.

And they knew, no matter what happened, they always had each other.