Het was een zonnige lentedag op het oude kostschool in Nederland.

It was a sunny spring day at the old boarding school in Nederland.

De tulpen bloeiden overal rond het schoolgebouw, dat er imposant en geheimzinnig uitzag met zijn met klimop begroeide muren en torenhoge torenspitsen.

The tulips bloomed everywhere around the school building, which looked imposing and mysterious with its ivy-covered walls and towering spires.

De leerlingen waren druk met de voorbereidingen voor Pasen, een feest vol traditionele Nederlandse versieringen en vrolijke paaseierenjachten.

The students were busy with preparations for Pasen, a celebration full of traditional Dutch decorations and cheerful Easter egg hunts.

Bram zat in de schoolbibliotheek, zijn neus verdiept in een stoffig, oud boek.

Bram sat in the school library, his nose buried in a dusty old book.

Hij was gefascineerd door de verhalen over een verborgen kamer ergens in de school.

He was fascinated by the stories about a hidden room somewhere in the school.

De geruchten gingen al jaren rond, maar niemand had ooit echt bewijs gevonden.

The rumors had been going around for years, but no one had ever found real evidence.

Bram had echter net iets interessants ontdekt in een oude tekst, die beweerde te weten waar de kamer was.

However, Bram had just discovered something interesting in an old text, which claimed to know where the room was.

Zijn ogen glinsterden van opwinding.

His eyes sparkled with excitement.

"Je weet dat de school zegt dat die kamer niet bestaat, toch?"

"You know the school says that room doesn't exist, right?"

zei Anouk, zijn beste vriendin.

said Anouk, his best friend.

Ze stond naast hem, haar wenkbrauw opgetrokken in skeptische interesse.

She stood next to him, her eyebrow raised in skeptical interest.

"En wat als Lotte ons weer in de gaten houdt?

"And what if Lotte is watching us again?

Ze ziet altijd alles."

She sees everything."

"Laten we niet wachten," zei Bram vastberaden.

"Let's not wait," said Bram determinedly.

"Dit is onze kans.

"This is our chance.

We moeten het gewoon proberen na schooltijd."

We just have to try after school."

Onderweg naar hun les kwamen ze Lotte tegen, de geheimzinnige prefect die altijd net wat meer leek te weten dan ze vertelde.

On their way to class, they bumped into Lotte, the mysterious prefect who always seemed to know just a bit more than she let on.

Ze glimlachte subtiel, maar Bram voelde haar ogen in zijn rug priemen toen ze verder liepen.

She smiled subtly, but Bram felt her eyes bore into his back as they walked on.

Toen de schooldag was afgelopen, wachtten Bram en Anouk tot het donker werd.

When the school day was over, Bram and Anouk waited until dark.

Met kloppende harten en een oude zaklamp in de hand glipten ze langs de deuren van de docenten.

With pounding hearts and an old flashlight in hand, they slipped past the teachers' doors.

Ze wisten dat Lotte waarschijnlijk rondliep, maar hun nieuwsgierigheid dreef hen verder de verlaten gangen in.

They knew Lotte was probably wandering around, but their curiosity drove them further into the deserted halls.

Ze vonden de oude bibliotheek waar Bram het boek had ontdekt.

They found the old library where Bram had discovered the book.

In een van de boeken zat tot zijn verrassing een geplooide kaart verstopt.

To his surprise, a folded map was hidden in one of the books.

"Dit is het," fluisterde hij opgewonden.

"This is it," he whispered excitedly.

De kaart leidde hen naar een geheime deur, verborgen achter een oud schilderij.

The map led them to a secret door, hidden behind an old painting.

Net toen ze de deur probeerden te openen, verscheen Lotte plotseling uit de schaduwen.

Just as they tried to open the door, Lotte suddenly appeared from the shadows.

"Ik wist dat jullie hier zouden komen," zei ze, zonder boosheid in haar stem.

"I knew you would come here," she said, without anger in her voice.

Ze haalde een sleutel uit haar zak.

She pulled a key from her pocket.

"Ik help jullie, maar alleen onder één voorwaarde: dat je de geheimen van deze kamer niet verklapt."

"I'll help you, but only on one condition: that you don't reveal the secrets of this room."

Bram en Anouk keken elkaar verbaasd aan, maar knikten instemmend.

Bram and Anouk looked at each other in amazement but nodded in agreement.

Samen draaiden ze de sleutel om en openden ze de deur.

Together they turned the key and opened the door.

Binnen vonden ze geen groot geheim of verborgen schat, maar wel een kamer vol oude, sentimentele voorwerpen – zoals oude paasversieringen en foto's van vroegere feesten op school.

Inside, they found no great secret or hidden treasure, but a room full of old, sentimental items—like old Easter decorations and photos of past celebrations at the school.

"We moeten de herinneringen bewaren," zei Lotte zacht.

"We must preserve the memories," said Lotte softly.

De kamer was een eerbetoon aan het verleden en de vele generaties leerlingen die voor hen waren gekomen.

The room was a tribute to the past and the many generations of students who had come before them.

Uiteindelijk besloten Bram en Anouk om het geheim van de kamer te bewaren.

In the end, Bram and Anouk decided to keep the room's secret.

Ze begrepen dat sommige mysteries beter verborgen blijven, zodat ze hun magie en betekenis niet verliezen.

They understood that some mysteries are better left hidden, so they don't lose their magic and meaning.

Lotte, nu hun medestander, glimlachte naar hen als nieuwe vrienden.

Lotte, now their ally, smiled at them as new friends.

Vanaf die dag wandelden Bram en Anouk door de gangen met nieuwe waardering voor hun school en zijn tradities.

From that day on, Bram and Anouk walked through the halls with a new appreciation for their school and its traditions.

De kamer bleef een prachtig geheim, een bijzondere schat voor degenen die het mochten ontdekken.

The room remained a beautiful secret, a special treasure for those who were allowed to discover it.