De lentezon scheen zacht door het kleine raam van de studentenwoning.

The spring sun shone softly through the small window of the student dormitory.

De kamer van Bram leek een rommelige berg van kleding, aantekeningen en dikke studieboeken.

Bram's room looked like a cluttered mountain of clothes, notes, and thick textbooks.

Posters van verschillende bands hingen scheef aan de muur.

Posters of various bands hung crooked on the wall.

Sanne keek om zich heen, haar gedachten razendsnel.

Sanne looked around, her thoughts racing.

Bram zat ineengedoken op het bed.

Bram sat huddled on the bed.

Hij worstelde met zijn ademhaling, zijn gezicht bezorgd.

He struggled with his breathing, his face worried.

"Sanne," hijgde hij, "ik... mijn inhaler..." Sanne voelde haar hart sneller kloppen.

"Sanne," he gasped, "I... my inhaler..." Sanne felt her heart beat faster.

Al die verantwoordelijkheden voelde soms zwaar, maar nu was er geen tijd om te twijfelen.

All those responsibilities sometimes felt heavy, but now there was no time to hesitate.

Ze knielde naast het bed en begon door de stapels te graven.

She knelt beside the bed and began digging through the piles.

Sanne wist dat elke seconde telde.

Sanne knew every second counted.

Ze voelde stress opkomen.

She felt stress rising.

Hoe kon hij zo onverantwoordelijk zijn?

How could he be so irresponsible?

Geen tijd om nu boos te zijn, dacht ze.

No time to be angry now, she thought.

Haar hand raakte iets kouds onder een stapel shirts.

Her hand touched something cold under a pile of shirts.

De inhaler!

The inhaler!

Maar toen ze het omhoog hield, zag ze dat het bijna leeg was.

But when she held it up, she saw that it was almost empty.

Paniek dreigde, maar Sanne ademde diep in.

Panic threatened, but Sanne took a deep breath.

“Het komt goed, Bram.

"It's going to be okay, Bram.

Blijf rustig ademen alsjeblieft,” zei ze kalm.

Please keep breathing calmly," she said calmly.

Tidus leren ze dat niet op de universiteit, dacht ze.

They don't teach you this at university, she thought.

In haar gedachten stelde ze zichzelf gerust.

In her mind, she reassured herself.

Er was slechts één optie: hulp halen.

There was only one option: get help.

Ze trok haar telefoon uit haar zak en belde de alarmdiensten.

She pulled her phone from her pocket and called emergency services.

Terwijl ze wachtte, hielp ze Bram om langzaam en diep te ademen.

While she waited, she helped Bram to breathe slowly and deeply.

“Rustig aan, Bram.

"Take it easy, Bram.

Luister naar mijn stem,” spoorde ze aan.

Listen to my voice," she encouraged.

Samen ademde ze in en uit, langzaam en diep.

Together they breathed in and out, slowly and deeply.

Na een paar stressvolle minuten arriveerde de ambulance.

After a few stressful minutes, the ambulance arrived.

De verpleegkundigen namen het over en boden Bram het nodigen zuurstofmasker aan.

The paramedics took over and offered Bram the necessary oxygen mask.

Sanne slaakte een zucht van verlichting.

Sanne sighed with relief.

Ze had het gehaald, ze had hem geholpen.

She had made it; she had helped him.

In de dagen erna leerde Bram enkele wijze lessen.

In the following days, Bram learned some wise lessons.

Hij erkende zijn fout en beloofde meer verantwoordelijkheid te nemen.

He acknowledged his mistake and promised to be more responsible.

Sanne voelde een verandering in zichzelf; ze kon nu beter omgaan met stress.

Sanne felt a change in herself; she could now handle stress better.

En hoewel de kamer van Bram niet direct netter werd, was hun vriendschap sterker dan ooit.

And although Bram's room didn't become tidier immediately, their friendship was stronger than ever.

De lente bracht nieuw leven in de stad.

Spring brought new life to the city.

En in de kleine, rommelige kamer vol zonlicht, koesterden twee vrienden een ervaring die hen dichter bij elkaar had gebracht.

And in the small, cluttered room filled with sunlight, two friends cherished an experience that brought them closer together.

En zo werd een eenvoudig moment een nieuw begin voor hen beiden.

And so, a simple moment became a new beginning for both of them.