In het hart van een druk ziekenhuis heerst een gespannen sfeer.

In the heart of a busy hospital, there is a tense atmosphere.

Er zijn dokters die haastig door de steriele witte gangen rennen.

There are doctors hurrying through the sterile white hallways.

Overal hangen oranje slingers, een stille hint naar de naderende Koningsdag.

Orange streamers hang everywhere, a subtle hint at the upcoming Koningsdag.

Bram, een jonge en toegewijde dokter, staat bij een bed.

Bram, a young and dedicated doctor, stands by a bed.

Hij bestudeert de dossiers van zijn patiënten met zorg.

He studies his patients' files with care.

De werkdruk is hoog en de lichten in de kamers flikkeren zachtjes.

The workload is high, and the lights in the rooms flicker softly.

Bram heeft het al dagen druk met een uitbraak van een mysterieuze ziekte.

Bram has been busy for days with an outbreak of a mysterious illness.

De ziekte verspreidt zich razendsnel en het ziekenhuis is zwaar onderbemand.

The illness is spreading rapidly, and the hospital is severely understaffed.

Bram slikt zijn zorgen weg en probeert oplossingen te vinden.

Bram swallows his concerns and tries to find solutions.

Hij belooft zichzelf dat al zijn patiënten de beste zorg krijgen.

He promises himself that all his patients will receive the best care.

Maar stiekem denkt hij ook aan de komende feestdag.

But secretly, he also thinks about the upcoming holiday.

Koningsdag is zijn favoriete dag van het jaar.

Koningsdag is his favorite day of the year.

Hij hunkert naar het vrolijke gekwetter van de mensen en het dansen in het oranje.

He longs for the cheerful chatter of people and dancing in orange.

Joris, zijn beste vriend en collega, stopt naast hem.

Joris, his best friend and colleague, stops next to him.

"Bram," zegt hij serieus, "we hebben niet genoeg handen.

"Bram," he says seriously, "we don’t have enough hands.

Maar je moet ook aan jezelf denken."

But you also need to think of yourself."

Joris kijkt Bram rechtstreeks in de ogen.

Joris looks directly into Bram's eyes.

"Lieke en ik zijn er ook," vervolgt Joris.

"Lieke and I are here too," Joris continues.

Lieke is een ervaren verpleegster en altijd vol positiviteit.

Lieke is an experienced nurse, always full of positivity.

Joris heeft gelijk, maar Bram weet niet hoe hij zijn verantwoordelijkheden moet loslaten.

Joris is right, but Bram doesn’t know how to let go of his responsibilities.

De dagen verstrijken en de ziekte lijkt oncontroleerbaar.

The days pass, and the illness seems uncontrollable.

Bram's twijfels groeien, net als de zorgen van zijn collega's.

Bram’s doubts grow, as do the concerns of his colleagues.

Totdat op een middag een nieuwe aanwijzing in een van de dossiers zijn aandacht trekt.

Until one afternoon, a new clue in one of the files catches his attention.

Een patiënt, recent aangekomen, toont symptomen die overeenkomen met de bron van de uitbraak.

A patient, recently admitted, shows symptoms that match the source of the outbreak.

Ineens begrijpt Bram wat er aan de hand is.

Suddenly, Bram understands what is happening.

Met de nieuwe informatie sluit Bram snel overleg met het team, inclusief Joris en Lieke.

With the new information, Bram quickly holds a meeting with the team, including Joris and Lieke.

Ze maken een plan om het virus verder te stoppen.

They devise a plan to further halt the virus.

Langzaam maar zeker zien ze resultaten.

Slowly but surely, they see results.

De ziekte neemt af en patiënten herstellen.

The illness decreases, and patients recover.

Als de zon op Koningsdag opkomt, maakt Bram zijn laatste ronde.

As the sun rises on Koningsdag, Bram makes his last round.

De gangen zijn niet langer gevuld met paniek, maar met opgelucht personeel.

The hallways are no longer filled with panic, but with relieved staff.

Bram loopt naar buiten, waar de wereld oranje kleurt en de lucht gevuld is met de geur van verse bloemen.

Bram walks outside, where the world is colored orange and the air is filled with the scent of fresh flowers.

Hij haalt diep adem en glimlacht.

He takes a deep breath and smiles.

Hij begrijpt nu het belang van hulp accepteren en zijn tijd indelen.

He now understands the importance of accepting help and managing his time.

Bram besluit zijn leven wat meer in balans te brengen.

Bram decides to bring a little more balance to his life.

Hij loopt het ziekenhuis uit en mengt zich in de feestelijke drukte.

He walks out of the hospital and immerses himself in the festive crowd.

Met de zon op zijn gezicht beseft Bram dat hij, net als zijn patiënten, ook verdient om te genieten van het leven.

With the sun on his face, Bram realizes that he, just like his patients, also deserves to enjoy life.