De zon straalde fel aan de zomerhemel, maar in het Moerassige Moeras hing een mist zo dicht, dat het leek alsof de wolken de grond hadden geraakt.

The sun shone brightly in the summer sky, but in the Moerassige Moeras hung a mist so dense that it seemed as if the clouds had touched the ground.

Bram, Sophie en Joris stonden aan de rand van het moeras, klaar voor een dag vol avontuur.

Bram, Sophie, and Joris stood at the edge of the swamp, ready for a day full of adventure.

Bram glimlachte, hoewel zijn hart sneller klopte van spanning.

Bram smiled, even though his heart was beating faster with excitement.

Het was een kans om iets nieuws te beleven, maar ook een test voor zijn lichaam, dat soms niet meewerkte.

It was a chance to experience something new, but also a test for his body, which sometimes didn't cooperate.

"Wat een mysterieuze plek," zei Sophie terwijl ze de nevel in staarde.

"What a mysterious place," said Sophie as she stared into the fog.

Joris, altijd enthousiast, trok zijn schoenen strakker en lachte.

Joris, always enthusiastic, tightened his shoes and laughed.

"Laten we gaan!

"Let's go!

We moeten de geheimen van het moeras ontdekken!"

We must discover the secrets of the swamp!"

Terwijl ze hun weg baanden over het zachte, modderige pad, voelde Bram de lucht zwaar in zijn longen.

As they made their way over the soft, muddy path, Bram felt the air heavy in his lungs.

Hij ademde dieper in, hopend dat het zou helpen.

He inhaled more deeply, hoping it would help.

Maar de mist deed het tegenovergestelde.

But the mist did the opposite.

Hij voelde een lichte beklemming, maar hij wilde zijn vrienden niet vertellen.

He felt a slight tightness, but he didn't want to tell his friends.

Hij wilde niet de zwakke schakel zijn.

He didn't want to be the weak link.

Het trio liep verder, hun voetstappen klotsend in de drassige bodem.

The trio walked on, their footsteps splashing in the soggy ground.

Vogels fladderden boven hen, en af en toe kraakte er iets in de verte.

Birds fluttered above them, and occasionally something creaked in the distance.

Joris liep voorop, Sophie hielp Bram over een glibberige steen.

Joris led the way, and Sophie helped Bram over a slippery stone.

"Alles goed, Bram?"

"Everything okay, Bram?"

vroeg ze bezorgd toen ze zijn twijfelachtige blik ving.

she asked worriedly when she caught his doubtful look.

"Ja, ja, alles prima," loog hij met een zwakke glimlach.

"Yeah, yeah, all good," he lied with a weak smile.

Hij wilde niet stoppen.

He didn't want to stop.

Niet nu.

Not now.

Maar al snel werd het moeilijker.

But soon it became more difficult.

Zijn vastberadenheid begon te wankelen toen elke ademhaling zwaarder werd.

His determination began to waver as each breath became heavier.

Hij probeerde niet aan zijn inhalator te denken, die in zijn rugzak zat.

He tried not to think of his inhaler, which was in his backpack.

Toch, diep van binnen, wist hij dat hij het niet lang meer vol zou houden.

Still, deep down, he knew he wouldn't be able to hold on much longer.

Opeens draaide de wereld om hem heen, en Bram stopte abrupt.

Suddenly, the world spun around him, and Bram stopped abruptly.

Hij haalde piepend adem, zijn hand grijpend naar zijn borst.

He wheezed, his hand grasping at his chest.

Paniek maakte zich van hem meester.

Panic overtook him.

"Bram!"

"Bram!"

riep Sophie verontrust toen ze hem zag worstelen.

Sophie called out in distress as she saw him struggling.

Joris draaide zich om, duidelijk niet wetend wat er gebeurde.

Joris turned around, clearly not knowing what was happening.

"Moeten we stoppen?"

"Do we need to stop?"

Sophie knielde bij Bram neer, haar hand op zijn schouder.

Sophie knelt beside Bram, her hand on his shoulder.

Ze haalde snel zijn inhalator uit de zak in zijn rugzak en gaf die aan hem.

She quickly got his inhaler from the pocket in his backpack and handed it to him.

"Hier, Bram, rustig, je bent oké."

"Here, Bram, take it easy, you're okay."

Met bevende handen nam Bram een paar ademhalingen van de inhalator.

With trembling hands, Bram took a few breaths from the inhaler.

Langzaam maar zeker kalmeerde zijn ademhaling.

Slowly but surely, his breathing calmed.

De mist leek iets op te klaren toen de zuurstof terugkeerde in zijn longen.

The mist seemed to clear slightly as oxygen returned to his lungs.

"Dank je, Sophie," fluisterde hij, zijn ogen vochtig van opluchting.

"Thank you, Sophie," he whispered, his eyes moistened with relief.

Joris keek geschrokken en verontschuldigend.

Joris looked shocked and apologetic.

"Bram, het spijt me.

"Bram, I'm sorry.

Ik wist niet dat je astma had."

I didn't know you had asthma."

Bram, nog steeds hijgend maar stabieler, keek naar zijn vrienden.

Bram, still panting but more stable, looked at his friends.

"Het is oké.

"It's okay.

Ik had het jullie eerder moeten zeggen."

I should have told you earlier."

De opluchting van het gezelschap werd voelbaar.

The relief of the group was palpable.

Joris legde zijn hand op Bram's schouder.

Joris placed his hand on Bram's shoulder.

"Je hoeft niets verborgen te houden, vriend.

"You don't have to hide anything, my friend.

We zijn hier om elkaar te steunen."

We're here to support each other."

Samen vonden ze hun weg terug naar veiligere grond.

Together they found their way back to safer ground.

Het moeras dat ooit angstwekkend had geleken, was nu een plek van verzoening en begrip geworden.

The swamp that once seemed frightening was now a place of reconciliation and understanding.

Bram realiseerde zich dat hij sterker was als hij zijn angsten deelde, en dat zijn vrienden er altijd zouden zijn om hem te helpen.

Bram realized he was stronger when he shared his fears, and that his friends would always be there to help him.

En hoewel de mist van het moeras nog steeds geheimen verbergde, was er één ding helder.

And although the mist of the swamp still hid secrets, one thing was clear.

Vriendschap maakte zelfs de dichte mist lichter.

Friendship made even the dense mist lighter.