De zon scheen fel door de bomen van het Veluwebos.

The sun shone brightly through the trees of the Veluwebos.

De herfstbladeren kleurden het landschap in warme tinten van oranje en geel.

The autumn leaves colored the landscape in warm hues of orange and yellow.

Maarten liep vrolijk voorop tijdens het schooluitje.

Maarten walked cheerfully at the front during the school trip.

"Zien jullie dat?

"Do you see that?

Wat een prachtige kleuren!"

What beautiful colors!"

riep hij opgewonden naar zijn klasgenoten.

he exclaimed excitedly to his classmates.

Lotte volgde hem, maar haar blik bleef op de leraar gericht.

Lotte followed him, but her gaze remained fixed on the teacher.

"Maarten, we moeten bij de groep blijven," herinnerde ze hem.

"Maarten, we need to stay with the group," she reminded him.

"Jij en je avonturen.

"You and your adventures.

Straks raken we de weg nog kwijt."

We're going to get lost."

Maarten lachte en zwaaide naar haar.

Maarten laughed and waved at her.

"Kom op, Lotte.

"Come on, Lotte.

Heb je niet gehoord over die oude rotstekeningen?

Haven't you heard about those old rock drawings?

Ze liggen hier ergens verborgen.

They're hidden around here somewhere.

Dit is onze kans om ze te vinden!"

This is our chance to find them!"

Lotte voelde zich niet op haar gemak, maar Maartens enthousiasme was aanstekelijk.

Lotte didn't feel at ease, but Maarten's enthusiasm was contagious.

Na wat overleg besloot ze hem te vergezellen.

After some consideration, she decided to join him.

Samen liepen ze dieper het bos in, weg van de bekende paden.

Together, they walked deeper into the forest, away from the familiar paths.

Het Veluwebos was rustgevend en tegelijk mysterieus.

The Veluwebos was soothing yet mysterious.

Het knisperen van de bladeren onder hun voeten klonk als een zacht tapijt.

The crunching of the leaves beneath their feet sounded like a soft carpet.

Maarten genoot van elke stap, terwijl Lotte nerveus rond keek.

Maarten savored every step, while Lotte nervously looked around.

"We zijn niet meer op het pad, Maarten," zei ze bezorgd.

"We're not on the path anymore, Maarten," she said worriedly.

"Maak je geen zorgen," antwoordde hij.

"Don't worry," he replied.

"Ik ken deze bosrichting.

"I know this direction in the woods.

Kijk!"

Look!"

Hij wees naar een rotsachtige opening.

He pointed to a rocky opening.

Daar op de stenen ontdekten ze de oude gravures.

There on the stones, they discovered the old engravings.

"Wauw!

"Wow!

We hebben ze gevonden!"

We found them!"

Lotte kon een glimlach niet onderdrukken.

Lotte couldn't suppress a smile.

"Het is... prachtig," gaf ze toe.

"It's... beautiful," she admitted.

Maar al snel sloeg de vreugde om in bezorgdheid.

But soon, the joy turned to concern.

"We moeten terug voordat de zon onder is."

"We need to get back before the sun sets."

De schaduwen werden langer en het bos begon donkerder te worden.

The shadows grew longer, and the forest began to darken.

Maarten keek om zich heen en besefte dat ze geen idee hadden welke kant ze op moesten.

Maarten looked around and realized they had no idea which way to go.

"Oké, misschien ben ik een beetje afgedwaald," gaf hij toe.

"Okay, maybe I went a little off track," he admitted.

Gelukkig herinnerde Maarten zich de mosrijke bomen die altijd naar het noorden groeiden.

Fortunately, Maarten remembered the mossy trees that always grew towards the north.

Hij leidde Lotte voorzichtig terug door het bos en volgde het mos.

He led Lotte cautiously back through the forest, following the moss.

Het was spannend, maar met zijn instincten vonden ze uiteindelijk de weg terug naar het pad.

It was thrilling, but with his instincts, they eventually found their way back to the path.

Toen ze terugkeerden bij de groep, slaakte Lotte een opgeluchte zucht.

When they returned to the group, Lotte let out a sigh of relief.

"Ik dacht dat we verdwaald waren!"

"I thought we were lost!"

Maarten glimlachte naar haar.

Maarten smiled at her.

"Ik beloof dat ik de volgende keer beter oplet," zei hij.

"I promise I'll pay better attention next time," he said.

Lotte knikte.

Lotte nodded.

"En ik zal proberen wat dapperder te zijn."

"And I'll try to be a bit braver."

Ze keken beiden naar boven, naar de hemel die langzaam donkerder werd.

They both looked up at the sky, which gradually darkened.

Het was een avontuur geweest om nooit te vergeten, en voor het eerst voelden ze zich allebei een beetje veranderd.

It had been an adventure they would never forget, and for the first time, they both felt a little changed.

Maarten zag nu het belang van veiligheid, en Lotte voelde de opwinding van het onbekende.

Maarten now saw the importance of safety, and Lotte felt the thrill of the unknown.

Samen liepen ze terug naar hun groep, terwijl de avond zijn rustige sluier over de Veluwe legde.

Together, they walked back to their group as the evening draped its calm veil over the Veluwe.