De bladeren vielen zachtjes langs de wegen van Diergaarde Blijdorp.

The leaves fell gently along the paths of Diergaarde Blijdorp.

De herfst had het park in een warme deken van oranje en rood gehuld.

Autumn had wrapped the park in a warm blanket of orange and red.

Maarten en Anouk liepen samen, iets dat ze niet vaak deden.

Maarten and Anouk walked together, something they didn't do often.

De dood van hun moeder had hen anders gemaakt.

The death of their mother had changed them.

Stilte hing tussen hen in.

Silence lingered between them.

Maarten keek naar Anouk.

Maarten looked at Anouk.

Hij wilde dat ze dichterbij kwamen.

He wanted them to grow closer.

Meer als vroeger.

More like before.

Anouk was nog altijd de grappenmaker.

Anouk was still the jokester.

Ze lachte vaak, maar hij wist dat het een masker was.

She laughed often, but he knew it was a mask.

Hij voelde zich verantwoordelijk.

He felt responsible.

Hij wilde de familie bij elkaar houden.

He wanted to keep the family together.

Ze stonden stil bij de apenkooi.

They paused by the monkey enclosure.

"Kijk die, net als Bart van school," lachte Anouk.

"Look at that one, just like Bart from school," laughed Anouk.

Maarten glimlachte flauw.

Maarten smiled faintly.

De dierentuin was druk.

The zoo was busy.

Overal waren gezinnen en lachende kinderen.

Everywhere there were families and laughing children.

Hun stemmen maakten praten moeilijk.

Their voices made talking difficult.

Verder liepen ze langs de pinguïns en de krokodillen.

They continued walking past the penguins and the crocodiles.

Maarten dacht na.

Maarten thought.

Hij moest meer doen dan lachen en knikken.

He needed to do more than just laugh and nod.

Hij wilde Anouk echt bereiken.

He wanted to truly reach Anouk.

Bij de olifanten hief hij z'n hoofd.

By the elephants, he lifted his head.

"Anouk, ik... ik mis mama ook," begon hij.

"Anouk, I... I miss mom too," he began.

Zijn stem trilde.

His voice trembled.

Anouk stopte met lachen.

Anouk stopped laughing.

Ze keek naar de grote olifanten met hun zwaaiende slurven.

She looked at the large elephants with their swinging trunks.

"Ik ook, Maarten," gaf ze zacht toe.

"I do too, Maarten," she quietly admitted.

"Meer dan je denkt."

"More than you think."

Ze stonden stil, kijkend naar de wijsheid van de olifanten.

They stood still, watching the wisdom of the elephants.

Maarten ademde diep.

Maarten took a deep breath.

"Ik wil niet dat we uit elkaar groeien," zei hij.

"I don’t want us to grow apart," he said.

"Niet nu."

"Not now."

Anouk veegde een traan weg.

Anouk wiped away a tear.

"Ik dacht dat ik sterk moest zijn," zei ze.

"I thought I had to be strong," she said.

"Grappen maken helpt.

"Joking helps.

Maar... soms wil ik gewoon huilen."

But... sometimes I just want to cry."

Daar, omringd door de geluiden van snuivende olifanten en de geur van natte aarde, deelden ze hun verdriet.

There, surrounded by the sounds of snorting elephants and the smell of wet earth, they shared their grief.

De band die ze bijna verloren hadden, werd sterker.

The bond they had almost lost grew stronger.

Hun moeder zou trots zijn geweest.

Their mother would have been proud.

Toen de lucht begon te verkleuren, verlaten ze de dierentuin.

As the sky began to change color, they left the zoo.

Warme herinneringen in hun hart en een belofte op hun lippen.

Warm memories in their hearts and a promise on their lips.

"We moeten dit elk jaar doen," zei Anouk.

"We should do this every year," Anouk said.

Maarten knikte.

Maarten nodded.

"Om te herinneren en samen te zijn."

"To remember and be together."

De herfstwind blies om hen heen, maar hun harten waren warm, gevuld met een nieuw begin.

The autumn wind blew around them, but their hearts were warm, filled with a new beginning.

Samen, sterker en meer verbonden, verlieten ze de dierentuin.

Together, stronger and more connected, they left the zoo.