Het was een levendige herfstdag in de Keukenhof-tuinen.

It was a lively autumn day in the Keukenhof-gardens.

De bomen waren getooid in warme tinten rood, oranje en geel.

The trees were adorned in warm shades of red, orange, and yellow.

Joris, een jonge man met krullend bruin haar en een zenuwachtige glimlach, liep hand in hand met zijn vriendin Anouk.

Joris, a young man with curly brown hair and a nervous smile, walked hand in hand with his girlfriend Anouk.

Ze hielden van deze tuin, vol bloemen, zelfs in de herfst, en vandaag was een speciale dag.

They loved this garden, full of flowers, even in the autumn, and today was a special day.

Joris, in zijn blauwe jas, had grootse plannen.

Joris, in his blue coat, had grand plans.

Joris had de hulp ingeroepen van Bram, zijn beste vriend.

Joris had enlisted the help of Bram, his best friend.

Bram stond klaar met een camera, verstopt tussen de struiken.

Bram was ready with a camera, hidden among the bushes.

Hij zou het grote moment vastleggen.

He would capture the big moment.

Anouk, nietsvermoedend en vrolijk, tuurde naar de chrysanten en dacht aan niets anders dan de schoonheid van de bloembedden.

Anouk, unsuspecting and cheerful, gazed at the chrysanthemums and thought of nothing but the beauty of the flower beds.

Plotseling trokken donkere wolken samen boven Keukenhof.

Suddenly, dark clouds gathered above Keukenhof.

De lucht leek te grommen.

The sky seemed to rumble.

Een onverwachte storm had de zon verdrongen.

An unexpected storm had replaced the sun.

Joris keek bezorgd naar de lucht, zijn hart klopte sneller.

Joris looked anxiously at the sky, his heart beating faster.

"Wat moeten we doen, Bram?"

"What should we do, Bram?"

dacht hij wanhopig.

he thought desperately.

De regen begon te vallen, zachtjes op de bladeren tikkend.

The rain began to fall, softly tapping on the leaves.

De scherpe geur van regen drong in hun neus.

The sharp scent of rain invaded their noses.

De bezoekers verdwenen snel onder paraplu's of zochten dekking onder de grote bomen.

The visitors quickly disappeared under umbrellas or sought cover under the large trees.

Joris stopte.

Joris stopped.

Hij keek naar Anouk, haar gezicht licht vochtig van de eerste druppels.

He looked at Anouk, her face lightly damp from the first drops.

"Misschien moeten we wachten," zei Bram zacht, zijn ogen bezorgd.

"Maybe we should wait," said Bram softly, his eyes concerned.

Joris wist dat dit zijn moment was.

Joris knew this was his moment.

De kans die hij had gepland en waar hij van droomde.

The chance he had planned and dreamed of.

Hij voelde de ring in zijn jaszak branden als een klein geheim.

He felt the ring in his coat pocket burning like a small secret.

"Nee," zei hij vastberaden.

"No," he said determinedly.

"Nu of nooit."

"Now or never."

Terwijl de regen in volle hevigheid losbarstte, knielde Joris neer op het natte pad, voor Anouk.

As the rain unleashed in full force, Joris knelt down on the wet path, before Anouk.

De regen maakte zijn haar nat, en grote regendruppels vielen op zijn gezicht.

The rain made his hair wet, and large raindrops fell on his face.

"Anouk," riep hij door het geluid van de storm heen, "wil je met me trouwen?"

"Anouk," he called through the sound of the storm, "will you marry me?"

Anouk's ogen vulden zich met tranen, maar niet door de regen.

Anouk's eyes filled with tears, but not from the rain.

Verbazing en vreugde overspoelden haar gezicht.

Surprise and joy flooded her face.

"Ja!"

"Yes!"

riep ze, haar stem helder en gelukkig.

she shouted, her voice clear and happy.

Ze zakte op haar knieën in de modder en sloeg haar armen om Joris heen.

She sank to her knees in the mud and wrapped her arms around Joris.

Ze waren doorweekt, maar dat maakte nu niet meer uit.

They were drenched, but that no longer mattered.

De storm leek in hun vreugde te delen.

The storm seemed to share in their joy.

De regen verminderde, de wolken dreven langzaam weg, en een heldere hemel kwam tevoorschijn.

The rain lessened, the clouds slowly drifted away, and a clear sky emerged.

Bram kwam tevoorschijn uit zijn schuilplaats en maakte een foto van het stel, doorweekt maar stralend van geluk.

Bram emerged from his hiding spot and took a picture of the couple, soaked but radiant with happiness.

Joris keek naar de lucht, en toen naar Anouk, zijn kleren plakkerig en nat, maar zijn glimlach breder dan ooit.

Joris looked at the sky, and then at Anouk, his clothes sticky and wet, but his smile wider than ever.

Hij had geleerd dat perfecte momenten niet gepland hoeven te zijn.

He had learned that perfect moments don't have to be planned.

Soms zijn de verrassingen, zelfs in een storm, de mooiste geschenken.

Sometimes the surprises, even in a storm, are the most beautiful gifts.

🌧🌻

🌧🌻