De lucht boven de Rotterdamse Marinebasis was fris op deze herfstige dag.

The air above the Rotterdamse Marine Base was crisp on this autumnal day.

De bomen langs de kade lieten hun kleurrijke bladeren vallen, bedekkend het asfalt met een levendig tapijt.

The trees along the quay shed their colorful leaves, covering the asphalt with a vibrant carpet.

Martijn stond aan de rand van de kade, zijn blik gericht op de grote schepen die klaargemaakt werden voor vertrek.

Martijn stood at the edge of the quay, his gaze fixed on the large ships being prepared for departure.

Het was een drukte van belang: mariniers laadden spullen in, families namen afscheid, en er klonk geroezemoes en gelach.

It was a hive of activity: marines were loading supplies, families were saying their goodbyes, and there was a buzz of chatter and laughter.

Toch voelde Martijn een knoop in zijn buik.

Yet, Martijn felt a knot in his stomach.

Hij was trots op zichzelf.

He was proud of himself.

Het was zijn eerste lange missie en hij was klaar om zichzelf te bewijzen.

It was his first long mission, and he was ready to prove himself.

Maar nu het moment dichterbij kwam, overviel de spanning hem.

But as the moment drew nearer, the tension overwhelmed him.

Hij keek om zich heen naar de mensen die hem lief waren.

He looked around at the people dear to him.

Zijn ouders stonden glimlachend aan de kant.

His parents stood smiling at the side.

Zijn beste vriend Bram hing nonchalant tegen een paal, altijd geruststellend, zelfs nu.

His best friend Bram leaned nonchalantly against a post, always reassuring, even now.

En daar stond Sanne, zijn vriendin.

And there stood Sanne, his girlfriend.

Martijn had Sanne ontmoet zes maanden geleden tijdens een concert in de stad.

Martijn had met Sanne six months ago during a concert in the city.

Hun band was snel gegroeid.

Their bond had grown quickly.

Sanne's lachende gezicht en warme ogen gaven hem altijd rust.

Sanne's smiling face and warm eyes always comforted him.

Maar nu voelde hij hoe de angst zijn keel deed samentrekken.

But now he felt the fear tighten his throat.

Hij wilde niets liever dan Sanne vasthouden en nooit loslaten.

More than anything, he wanted to hold Sanne and never let go.

Hij nam een diepe ademhaling en liep naar Sanne.

He took a deep breath and walked over to Sanne.

"Sanne," begon hij met een trillende stem, "ik maak me zorgen over de afstand.

"Sanne," he began with a trembling voice, "I'm worried about the distance.

Over hoe we alles gaan volhouden."

About how we'll keep everything going."

Sanne pakte zijn handen vast en keek hem recht aan.

Sanne took his hands and looked him straight in the eye.

"Martijn, zolang we eerlijk zijn en blijven praten, kunnen we alles aan."

"Martijn, as long as we’re honest and keep talking, we can handle anything."

Haar woorden waren eenvoudig, maar gaven hem kracht.

Her words were simple but gave him strength.

Een paar minuten later stond Martijn voor een kleine groep geliefden en collega's.

A few minutes later, Martijn stood before a small group of loved ones and colleagues.

Hij had besloten zijn gevoelens te delen.

He had decided to share his feelings.

Hij veegde zijn handen aan zijn broek, ademde diep in en begon te spreken.

He wiped his hands on his pants, took a deep breath, and began to speak.

"Deze missie is belangrijk.

"This mission is important.

Niet alleen voor mij, maar voor ons allemaal.

Not just for me, but for all of us.

Ik ga jullie allemaal missen.

I'm going to miss you all.

En ik beloof dat ik, ongeacht de afstand, altijd met jullie in contact blijf."

And I promise that, regardless of the distance, I'll always stay in touch with you."

Zijn stem brak even, maar hij herpakte zich.

His voice broke for a moment, but he composed himself.

"Vooral aan Sanne," vervolgde hij, "jouw steun betekent de wereld voor me.

"Especially with Sanne," he continued, "your support means the world to me.

We zullen deze uitdaging samen overwinnen."

We'll overcome this challenge together."

Er klonk applaus.

There was applause.

Het was geen luid gejuich, maar een warme, ondersteunende golf van geluid.

It wasn't loud cheering, but a warm, supportive wave of sound.

Martijn keek naar Sanne, die hem bemoedigend toeknikte.

Martijn looked at Sanne, who nodded at him encouragingly.

Hij voelde zich opgelucht, alsof een zware last van zijn schouders was gevallen.

He felt relieved, as if a heavy burden had been lifted from his shoulders.

Het moment van afscheid was gekomen.

The moment of farewell had come.

De scheepshoorn klonk luid en duidelijk over de haven.

The ship's horn sounded loud and clear across the harbor.

Martijn omhelsde zijn ouders en gaf Bram een stevige klap op zijn rug.

Martijn embraced his parents and gave Bram a firm clap on the back.

Toen hield hij Sanne in zijn armen totdat het echt tijd was om te gaan.

Then he held Sanne in his arms until it was really time to go.

Toen het schip langzaam wegdreef van de kade, zwaaide Sanne energiek met haar arm in de lucht, een brede glimlach op haar gezicht.

As the ship slowly drifted away from the quay, Sanne waved energetically with her arm in the air, a broad smile on her face.

Martijn, nu op het dek, voelde de spanning in hem oplossen.

Martijn, now on deck, felt the tension within him dissolve.

Terwijl hij terugzwaaide, wist hij dat alles goed zou komen.

As he waved back, he knew everything would be okay.

De communicatie tussen hen zou sterk blijven, en hij had geleerd hoe waardevol openheid en kwetsbaarheid waren.

The communication between them would remain strong, and he had learned how valuable openness and vulnerability were.

Martijn was klaar voor de uitdaging—op zee en in zijn hart.

Martijn was ready for the challenge—at sea and in his heart.