Het was een frisse herfstmiddag in Amsterdam.

It was a crisp autumn afternoon in Amsterdam.

De bomen langs de grachten hadden hun groene jassen ingewisseld voor gouden en rode bladeren.

The trees along the canals had exchanged their green coats for golden and red leaves.

Sven en Mieke stonden buiten het Van Gogh Museum.

Sven and Mieke stood outside the Van Gogh Museum.

Ze keken naar de rij van toeristen die zich langzaam naar binnen bewoog.

They looked at the line of tourists that slowly moved inside.

Voor een moment vergaten ze waarom ze hier waren en keken samen omhoog naar de heldere, blauwe hemel.

For a moment, they forgot why they were there and looked up together at the bright, blue sky.

Binnen in het museum was het druk, maar toch hing er een gevoel van rust.

Inside the museum, it was busy, yet there was a sense of calm.

Ze dwaalden langs de schilderijen, ieder in hun eigen gedachten verzonken.

They wandered past the paintings, each lost in their own thoughts.

Sven voelde zich ongemakkelijk.

Sven felt uncomfortable.

Het was niet alleen de drukte, maar het idee dat ze vandaag de spullen van hun vader zouden verdelen.

It wasn't just the crowd, but the idea that today they would be dividing their father's belongings.

Mieke daarentegen zocht naar betekenis.

Mieke, on the other hand, was searching for meaning.

Ze wilde elk moment koesteren dat ze met hun vader had gedeeld.

She wanted to cherish every moment they had shared with their father.

"Hier," zei Mieke zachtjes, terwijl ze voor een schilderij van zonnebloemen stopte.

"Here," said Mieke softly, as she stopped in front of a painting of sunflowers.

"Papa hield van bloemen."

"Dad loved flowers."

Sven knikte kort.

Sven nodded briefly.

Hij voelde de druk om het praktisch aan te pakken.

He felt the pressure to be practical about it.

Ze moesten verder.

They had to move on.

Ze vonden een bank en gingen zitten.

They found a bench and sat down.

Mieke haalde een lijst tevoorschijn met spullen die verdeeld moesten worden.

Mieke pulled out a list with items that needed to be divided.

"Ik denk dat we dit samen kunnen doen," begon ze.

"I think we can do this together," she began.

"Het is wat papa zou willen."

"It's what Dad would want."

Sven zuchtte.

Sven sighed.

"Ik wil niet vastzitten in het verleden.

"I don't want to be stuck in the past.

Soms moet je gewoon verder."

Sometimes you just have to move on."

"Maar het verleden is ook belangrijk," wierp Mieke tegen.

"But the past is also important," Mieke countered.

"Het helpt ons begrijpen wie we zijn."

"It helps us understand who we are."

Hun stemmen werden wat luider, wat enkele omstanders deed opkijken.

Their voices grew a little louder, drawing glances from a few bystanders.

Mieke voelde de tranen opkomen, maar wilde geen scène maken.

Mieke felt the tears welling up but didn't want to make a scene.

Ze veegde snel haar ogen.

She quickly wiped her eyes.

Sven keek naar het schilderij.

Sven looked at the painting.

De dikke verfstreken leken te bewegen, rijk aan emotie en leven.

The thick brushstrokes seemed to move, rich with emotion and life.

Verstild zag hij de schoonheid die zijn zus altijd in deze momenten vond.

Transfixed, he saw the beauty his sister always found in these moments.

Hij besefte dat ze, ondanks hun verschillen, allebei hun vader op hun eigen manier eerden.

He realized that despite their differences, they both honored their father in their own way.

Na een stilte zei Sven: "Misschien... misschien kunnen we iets van beide meenemen.

After a silence, Sven said, "Maybe... maybe we can take a bit of both.

De praktische en de emotionele waarde."

The practical and the emotional value."

Mieke gaf hem een kleine glimlach.

Mieke gave him a small smile.

"Dat klinkt goed.

"That sounds good.

We doen het samen."

We'll do it together."

Langzaam begonnen ze de lijst door te nemen, pratend over herinneringen, maar ook wat zij als nuttig en waardevol zagen.

Slowly, they began to go through the list, talking about memories, but also considering what they found useful and valuable.

Terwijl ze daar zaten, naast de diepte van Van Gogh's meesterwerken, vonden ze hun eigen balans.

As they sat there, alongside the depth of Van Gogh's masterpieces, they found their own balance.

Buiten viel een lichte bries met bladeren op hun gezichten, en ze voelden een nieuw begin.

Outside, a light breeze blew leaves onto their faces, and they felt a new beginning.

Het was Halloween, een dag van herinnering en vernieuwing.

It was Halloween, a day of remembrance and renewal.

Sven en Mieke liepen samen naar buiten, het koude herfstweer tegemoet, ieder een stuk van hun vader meenemend, op hun eigen manier.

Sven and Mieke walked outside together, facing the cold autumn weather, each carrying a piece of their father in their own way.

Hun taak was nog niet voorbij, maar de muur tussen hen was dat wel.

Their task was not yet over, but the wall between them was.