วันหนึ่งที่ตลาดนัดจตุจักร, อากาศร้อนจัดจนท้องฟ้าเหมือนจะละลาย.

One day at the Chatuchak Weekend Market, the scorching heat made the sky seem to melt.

สมศรี, ปราสาท และ วนิดา สามเพื่อนสนิทได้รับว่าจ้างให้ไปซื้อของที่ตลาด.

Somsri, Prasat, and Vinita, three close friends, were hired to go shopping at the market.

พวกเขาลุกขึ้นสว่างแต่เช้า เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการช้อปปิ้งที่พวกเขาคาดหวังไว้.

They rose early in the morning, prepared for the shopping they had anticipated.

เมื่อเดินทางถึงตลาดที่แสนวุ่นวายนี้, สมศรีเริ่มตื่นตาตื่นใจกับความหลากหลายของสินค้า.

When they arrived at the bustling market, Somsri was amazed by the variety of goods.

อีกทั้งท้องตลาดยังเต็มไปด้วยผู้คนและเสียงราคาที่ถูกเรียกอย่างไม่หยุดยั้ง.

Furthermore, the market was filled with people and the constant sound of prices being called out.

ปราสาทและวนิดาต่างก็มีของที่อยากได้ในใจ.

Prasat and Vinita also had items in mind that they wanted to buy.

ในขณะที่กำลังวุ่นวายกับการช้อปปิ้ง, สมศรีเห็นสิ่งที่คิดว่าเป็นกระเป๋าถือสีน้ำตาลสวยงามวางอยู่ในแผงขายของ.

While caught up in the hustle and bustle of shopping, Somsri saw what she thought was a beautiful brown handbag displayed on a vendor's stand.

เธอไม่ได้สังเกตว่ามันคือไก่ตัวจริงที่มีขนประดับอย่างสวยงาม.

She did not realize that it was actually a rooster with beautifully adorned feathers.

สมศรีวิ่งเข้าไปหาแม่ค้าและเริ่มต่อราคาอย่างหึกเหิม, “ลดได้ไหมคะ?

Somsri approached the vendor and started bargaining enthusiastically, "Can you lower the price?

กระเป๋าใบนี้สวยมากเลยนะคะ”.

This handbag is so beautiful."

แม่ค้าตกใจและหัวเราะออกมา, “นี่ไม่ใช่กระเป๋าค่ะ!

The vendor was surprised and burst out laughing, "This is not a handbag!

นี่เป็นไก่ชนตัวผู้!

This is a male fighting rooster!"

” สมศรีตกตะลึงและตระหนักว่าเธอทำผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง.

Somsri was embarrassed and realized her big mistake.

ปราสาทกับวนิดาต่างหัวเราะจนท้องแข็งเมื่อเห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้น.

Prasat and Vinita laughed so hard when they saw what had happened.

หลังจากที่เรื่องเข้าใจผิดและความสับสนได้คลี่คลาย, ทั้งสามคนตัดสินใจซื้ออาหารและนั่งพักผ่อนที่สวนในตลาด.

After the misunderstanding and confusion were cleared up, the three of them decided to buy some food and sit down to rest in the market garden.

พวกเขายิ้มและแชร์เรื่องราวที่เกี่ยวกับการผจญภัยในตลาดวันนั้น.

They smiled and shared the adventure of the day.

สมศรีรู้สึกโล่งใจที่เรื่องราวไม่ได้จบลงด้วยความอาย, แต่เป็นความสนุกสนานและเรื่องราวจะเล่าขานกันต่อไป.

Somsri felt relieved that the story did not end in embarrassment but was instead an amusing tale to be passed on.

และแม้กระทั่งไม่ได้กลับบ้านพร้อมกับกระเป๋าใหม่, แต่พวกเขากลับไปพร้อมรอยยิ้มและความทรงจำที่ไม่มีวันลืม.

And even though they didn't return home with a new handbag, they went back with smiles and unforgettable memories.