วันหนึ่งที่ตลาดนัดจตุจักรซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนและร้านค้ามากมาย นายนัทธพงษ์กับคุณสิริพรทอดผ้าปูนั่งเย็นสบายใต้ต้นไม้ใหญ่ พวกเขากำลังพักผ่อนหลังจากเดินชมของเล่นและของสะสมมากมาย

One day at the Chatuchak weekend market, which was packed with people and numerous vendors, Mr. Natthapong and Ms. Siriporn sat comfortably under a big tree, taking a break after browsing through various toys and collectibles.

"ฉันอยากได้เสื้อชุดใหม่" นัทธพงษ์พูดขึ้น

"I want to get a new outfit," Natthapong said.

สิริพรยิ้มแล้วบอกว่า "เราลองหาดูสิ ที่นี่เสื้อผ้าน่ารักเยอะแยะเลย"

Siriporn smiled and said, "Let's try to find one. There are so many cute clothes here."

ทั้งสองเริ่มเดินตามทางเล็กๆ ระหว่างแผงขายของ นัทธพงษ์ตื่นเต้นกับเสื้อผ้าที่มีสีสันและลายที่หลากหลาย ขณะที่เขากำลังมองดู เขาเห็นแผงขายของที่มีสินค้าประจำผืนผ้าสีเขียวและเหลืองสลับกัน ด้วยความที่สายตาสั้น นัทธพงษ์คิดว่ามันคือเสื้อใหม่ที่เขาตามหา จึงรีบเดินเข้าไปที่แผงนั้นทันที

They started walking along a small path between the stalls. Natthapong was excited about the colorful and diverse clothes. As he was looking, he saw a stall with pieces of cloth in green and yellow arranged alternately. With his nearsightedness, Natthapong thought it was the new outfit he was looking for, so he hurried to the stall.

"เสื้อชุดนี้สวยดีนะ" นัทธพงษ์บอกกับแม่ค้าพลางชี้ไปที่ "เสื้อ" สีเขียวที่วางอยู่บนโต๊ะ

"This outfit is really pretty," Natthapong said to the vendor, pointing at the green "top" on the table.

แม่ค้ายิ้มและหัวเราะน้อยๆ "นั้นไม่ใช่เสื้อครับ แต่เป็นทุเรียนนะคะ"

The vendor smiled and chuckled softly. "That's not a shirt, sir, it's a durian," she said.

นัทธพงษ์ตกใจมองให้ดีแล้วก็เข้าใจว่าเขาเข้าใจผิด เขาตัดสินใจซื้อทุเรียนต้นนั้นมาเพื่อเป็นของฝากให้สิริพร โดยเขาคิดว่ามันจะเป็นเรื่องตลกที่ดีและเขาจะได้เล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง

Natthapong was surprised as he looked closely and then realized his mistake. He decided to buy the durian as a gift for Siriporn, thinking it would be a funny story to tell her.

เมื่อนัทธพงษ์กลับไปหาสิริพรพร้อมทุเรียนในมือ เธอมองด้วยความแปลกใจและหัวเราะ

When Natthapong returned to Siriporn with the durian in hand, she looked at him with confusion and laughed.

"นี่มันเสื้อใหม่หรือยังไง?" สิริพรถามพร้อมยิ้ม

"Is this a new outfit or what?" Siriporn asked, smiling.

นัทธพงษ์หัวเราะและบอกเรื่องราวทุกอย่างให้เธอฟัง ทั้งคู่หัวเราะร่วมกันและสุดท้ายนัทธพงษ์ก็พาสิริพรไปที่ร้านขายเสื้อผ้าที่เขาเห็นไว้ก่อนหน้า เขาเลือกเสื้อที่เขาชอบมาหนึ่งชุด และพวกเขาได้ใช้เวลาที่เหลือในตลาดนัดด้วยความสุขสนุก

Natthapong laughed and told her the whole story. They both laughed together, and in the end, Natthapong took Siriporn to the clothing stall he had seen earlier. He chose an outfit he liked, and they spent the rest of the day happily enjoying the market.

วันนั้นทำให้พวกเขามีความทรงจำที่ฮาไม่ลืมเลือน และทุเรียนตัวนั้นก็กลายเป็นเรื่องราวที่พวกเขาเล่าให้คนอื่นฟังอย่างไม่มีวันเบื่อ สิริพรและนัทธพงษ์จึงมีความสุขไปกับกลิ่นหอมของทุเรียนและรอยยิ้มที่มีต่อกันในวันนั้นที่ตลาดนัดจตุจักร.

That day created a hilarious and unforgettable memory for them, and the durian became a story they would tell others without ever getting bored. Siriporn and Natthapong were then happy with the scent of the durian and the smiles they had for each other on that day at Chatuchak weekend market.