ท่ามกลางสายฝนที่ไม่หยุดหย่อนในกรุงเทพฯ อันรกร้าง เนียนดึงฮู้ดขึ้นอีกนิด กันว่าเสียงกรีดร้องของฟ้าร้องจะไม่หยุดตามมากับสายฝน

Amidst the relentless rain in Bangkok, now desolate, Nian pulled his hood up a little more, hoping that the thunder's screams following the rain would cease.

แต่เขาไม่ได้ยินเสียงฟ้า จิตใจของเขามุ่งมั่นไปยังเป้าหมายเดียว นั่นคือโรงพยาบาลเก่า ทางฝั่งตะวันออกของเมือง

But he couldn't hear the thunder; his mind was steadfastly focused on a single goal: the old hospital on the eastern side of the city.

"เนียน ระวังนะ" กัญญากระซิบ มือที่จับมีดแน่น เคียงข้างเนียนจดจ่อมองถนนที่น้ำท่วม

"Nian, be careful," Kanya whispered, her hand tightly gripping a knife as she stood beside him, intently watching the flooded street.

มือของเธอเย็นเพราะฝน แต่ใจเต็มไปด้วยไฟของความหวัง

Her hands were cold from the rain, but her heart was filled with the fire of hope.

เมืองหลวงที่เคยคึกคักบัดนี้มีเพียงซากปรักหักพังและต้นไม้ที่เจริญขึ้นมากลางถนน

The once-bustling capital now lay in ruins, with trees thriving in the middle of streets.

รถพังเป็นซาก อาคารสูงเสียดฟ้าที่เคยสวยงามโดนธรรมชาติกลืนกลาย

Cars lay wrecked, and tall skyscrapers that once stood beautifully were now consumed by nature.

ขณะเดียวกัน ข่าวการระบาดที่แคมป์ส่งสายความกังวลเข้ามาในใจของเนียนและกัญญา

Simultaneously, news of an outbreak at the camp brought a thread of concern to Nian and Kanya's minds.

"เราต้องไปโรงพยาบาลนั้น ไม่งั้นคนจะตาย" เนียนเสียงแน่น

"We have to get to that hospital, or people will die," Nian said firmly.

ทั้งสองเสี่ยงทางเลียบคลองที่น้ำขึ้นเต็ม รากไม้เกาะกรุ่นในน้ำ ทีละก้าวเพียงเพื่อไปถึงโรงพยาบาลเก่าที่เต็มไปด้วยความทรงจำ

The two risked a path along the canal, now brimming with water, roots clinging tightly in it, taking step by step just to reach the old hospital, brimming with memories.

เขาหยิบแผนที่ที่สับสนมากางขึ้น รีวิวเส้นทางที่แสนอันตรายเหมือนคราเงียบสงบที่ปกปิดความกลัวไว้

He took out the confusing map, reviewing the dangerous route like a silent wave concealing fear.

เมื่อไปถึงโรงพยาบาล เนียนและกัญญาเจอกลุ่มคนแฝงตัวอยู่

Upon reaching the hospital, Nian and Kanya encountered a group of people in hiding.

เงื่อนงำตึงเครียดพล่านเมื่อทั้งสองฝ่ายจดจ้องกัน

Tensions were high as both sides stared at each other.

เนียนดึงมือจากข้างหลังยกขึ้นเตรียมตัว

Nian raised his hand from behind, prepared.

"พวกเราไม่ได้มาทำร้าย" เนียนย้ำความตั้งใจ

"We're not here to harm," Nian stressed their intention.

"เราต้องการแค่ยา"

"We only need medicine."

หลายเสียงซุบซิบ ก่อนที่จะมีเผ่าเอยสิ่งต่างๆ หนึ่งคนมาเจรจา — การร้องขอมีอาวุธแลกกับยาที่พวกเขาเจอ

There were whispers before one person from the group came to negotiate — a request for weapons in exchange for the medicine they had found.

มีดจับอยู่ในอุ้งมือ ความเงียบรวมอาจารย์ได้คำตอบ

Knives gripped tightly in hands; silence prevailed, but an agreement was reached.

ด้วยการยอมรับการแลกเปลี่ยน กัญญายืดสายและทำให้แนวหลังนึกถึงความกล้าหาญและยืนหยัดในความหวัง

With the agreement to exchange, Kanya straightened up, reminding those behind of courage and steadfast hope.

เพื่อนร่วมแคมป์ของเธอไม่ต้องเผชิญความตายโดยไม่มีความพยายาม

Her fellow campmates need not face death without effort.

ทั้งคู่กลับมาที่แคมป์ ข้าวของและยาเตรียมพร้อมในมือ

The two returned to the camp, with supplies and medicine in hand.

ข่าวดีถูกแบ่งปัน ศัสตราและยาพาย ได้รักษาและช่วยคนได้จริง

The good news was shared: weapons and medicine could indeed heal and help people.

การรบกวนนำมาให้นึกถึงค่านิยมของความร่วมมือและความสำคัญของความเชื่อใจ

The disturbance prompted thoughts on the value of cooperation and the importance of trust.

ภายใต้ท้องฟ้าที่ฝนกำลังหยุดตก มีช่องเล็ก ๆ ของท้องฟ้าใสเนียนเห็น

Under a sky where the rain had begun to cease, Nian saw a small patch of clear sky.

กัญญาเฝ้าดูคนรอบ ๆ สดใสด้วยรอยยิ้มซึ่งสะท้อนแสงแดดแสนสั้น

Kanya watched the people around, brightened by smiles that reflected the brief sunlight.

ความหวังกลับมา การค้นพบให้ใจเบิกบานเช่นสายฝนล้างสะอาดใบไม้

Hope was reborn; the discovery revitalized, much like the rain washing the leaves clean.

"เราเอาตัวรอดในวันหนึ่งได้" กัญญาส่งสายตา เนียนยิ้ม

"We made it through another day," Kanya cast a glance, and Nian smiled.

เมื่อโลกเสรีจะมีความหวังอีกครั้ง ความกล้าและความหวังนั่นคือกำลังใจที่ยังไม่หมดสิ้น

When the free world could have hope again, that courage and hope were the spirits that had yet to be extinguished.