ในค่ำคืนที่ฝนตกหนัก เสียงฝนกระทบหลังคาเหล็กดังก้องไปทั่วคลังสินค้าเก่าที่ถูกทิ้งร้าง

On a night when the rain was pouring heavily, the sound of raindrops hitting the metal roof echoed throughout the abandoned old warehouse.

อาทิตย์ยืนอยู่ข้างบานหน้าต่างที่กระจกแตก

Arthit stood next to a window with broken glass.

บรรยากาศรอบตัวเขารู้สึกหนักอึ้งและเต็มไปด้วยความทรงจำ

The atmosphere around him felt heavy and full of memories.

เขาถอนหายใจยาวก่อนที่สายตาของเขาจะพบกับศิรินที่ยืนรออยู่

He sighed deeply before his eyes met with Sirin, who was standing there waiting.

"ศิริน" อาทิตย์เริ่มพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาแต่มั่นคง "ฉันดีใจที่เธอมา ขอบใจมากนะ"

"Sirin," Arthit began to speak in a soft yet steady voice, "I'm glad you came. Thank you so much."

ศิรินมองดูเขาด้วยสายตาที่ลังเล "ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไมถึงมาที่นี่" เธอตอบ เสียงของเธอตัดกับเสียงฝน

Sirin looked at him with hesitant eyes. "I'm not sure myself why I came here," she responded, her voice contrasting with the sound of the rain.

"นายต้องการพูดอะไรกับฉัน"

"What do you want to say to me?"

"ฉันมีเรื่องต้องบอกเธอ" อาทิตย์พยายามหาเสียงตัวเอง เขารู้ว่าเวลานี้มาถึงแล้ว

"I have something I need to tell you," Arthit struggled to find his voice. He knew the time had come.

ความลับที่เก็บไว้มาหลายปี ความผิดพลาดที่ทำให้พวกเขาต้องห่างกัน

A secret kept for years, a mistake that had kept them apart.

เสียงน้ำหยดจากเพดานลงบนพื้นคอนกรีต ขณะที่ความเงียบเข้าครอบงำ

The sound of water dripping from the ceiling onto the concrete floor filled the silence.

อาทิตย์เดินเข้าไปใกล้ศิริน เขาเห็นความเจ็บปวดในดวงตาของเธอ เขาต้องพูดความจริง

Arthit walked closer to Sirin. He saw the pain in her eyes. He had to speak the truth.

"ฉันผิดเองที่โกหกเธอเกี่ยวกับเรื่องนั้น ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เกิดเรื่องร้าย ๆ แบบนั้น ฉันรู้ว่าฉันทำลายความไว้ใจของเธอไป"

"I'm the one who lied to you about that. I never intended for things to turn out so badly. I know I destroyed your trust."

ศิรินส่ายหน้าเบา ๆ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเค็มขื่น

Sirin shook her head slightly, her eyes filled with bitterness.

"นายรู้ไหมว่าฉันเจ็บแค่ไหน นายทำให้ฉันรู้สึกเหมือนโดนทรยศ"

"Do you know how much it hurt? You made me feel betrayed."

อาทิตย์กลืนน้ำลาย รู้สึกถึงน้ำหนักของคำพูดเหล่านั้น

Arthit swallowed, feeling the weight of those words.

"ฉันรู้ และฉันขอโทษจากใจจริง ฉันแค่อยากให้เธอรู้ว่าฉันเสียใจมากจริง ๆ"

"I know, and I'm truly sorry. I just want you to know that I am really, truly sorry."

ความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้ง เสียงฝนยังคงก้องอยู่ไกล ๆ

Silence took over once more, with the rain still echoing in the distance.

ศิรินหันมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นสายฝนแต่ละหยดตกลงสู่พื้น ราวกับเธอกำลังตัดสินใจ

Sirin turned to look out the window, watching each drop of rain fall to the ground as though she were making a decision.

หลังจากช่วงเวลาหนึ่ง เธอหันกลับมา

After a moment, she turned back.

"ฉันยังเจ็บ แต่นายก็กล้าพอที่จะบอกฉัน" ศิรินกล่าวด้วยเสียงที่นุ่มนวล

"I'm still hurt, but you were brave enough to tell me," Sirin said in a gentle voice.

"บางทีเราอาจเริ่มสร้างความไว้วางใจกันใหม่ได้"

"Maybe we can start rebuilding trust."

อาทิตย์รู้สึกถึงความหวัง ช่วงเวลานี้ทำให้เขารู้ความสำคัญของความจริงใจและการเผชิญหน้ากับอดีต

Arthit felt a glimmer of hope. This moment made him understand the importance of honesty and facing the past.

เขายิ้มด้วยความโล่งใจ "ขอเวลาหน่อยนะ ฉันสัญญาว่าฉันจะทำให้ดีขึ้น"

He smiled with relief. "Give me some time. I promise I will make things better."

ทั้งสองยืนอยู่ท่ามกลางเสียงฝนและบรรยากาศที่มืดมิด แต่มีความรู้สึกเบาบางจากการปลดปล่อยบางอย่าง

The two of them stood in the midst of the sound of rain and the dark atmosphere, but there was a subtle feeling of release.

พวกเขาพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่

They were ready to begin anew.

และเมื่อกลับออกจากคลังสินค้าเก่านั้น พวกเขารู้จักกันมากขึ้น

And as they left that old warehouse, they understood each other better.

บางที วันหนึ่งพวกเขาอาจจะได้กลับมาเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง

Perhaps, someday, they might become friends again.

ภายใต้ท้องฟ้าเปียกฝนนี้ ความหวังและการให้อภัยเริ่มต้นใหม่เสมอ

Under this rainy sky, hope and forgiveness always begin anew.