ผมชื่ออาทิตย์ เป็นเณรที่ยังอายุน้อยแต่มีความกระตือรือร้น

My name is Athit, I am a young novice monk with enthusiasm.

ผมนั่งอยู่ในลานวัดที่เชียงใหม่ รอบข้างมีตะเกียงที่สาดส่องแสงไปทั่ว

I am sitting in the temple courtyard in Chiang Mai, surrounded by lanterns casting light everywhere.

เสียงสวดมนต์ผสมกับกลิ่นดอกจำปีและธูป ทำให้หัวใจของผมสบายใจ

The sound of chanting mingles with the scent of dok jumpee flowers and incense, making my heart feel at ease.

แต่วันนี้พิเศษ

But today is special.

ผมรู้สึกว่ามันยากที่จะสงบใจ เพราะงานประเพณีลอยกระทง

I find it difficult to calm my mind because of the Loy Krathong festival.

คืนนั้นมีคนมาเยอะ

That night, there were many people.

ผมเห็นเมฆฟ้าส่องลาซเนินดาราณี ผู้หญิงใจกลางเมืองที่มาร่วมเข้าค่ายฝึกสมาธิ เธอมาด้วยแววตาแสวงหาความสงบศานต์จากชีวิตที่แสนวุ่นวาย

I saw Mekfa shining on Neon Daranie, a woman from the city center who came to join the meditation camp, seeking peace from her hectic life.

เมื่อดาราณีนั่งลงเพื่อสมาธิ ความเงียบของเธอก็ถูกรบกวนด้วยเสียงแจ่มชัดจากนอกวัด

When Daranie sat down for meditation, her silence was disturbed by the clear sounds outside the temple.

เธอพยายามปิดตา แต่ดูเหมือนความคิดยังคงวนเวียน

She tried to close her eyes, but her thoughts seemed to linger.

ผมเห็นเธอจึงเดินเข้าไปหา "มาครับ ผมจะช่วยพี่

I saw her and approached her. "Come, I will help you.

คุณลองตั้งจิตให้แน่วแน่ ผมจะบอกเทคนิคง่ายๆ บางอย่างที่ได้เรียนรู้" ผมยิ้มนิดๆเพื่อให้กำลังใจ

Try to focus your mind. I will share some simple techniques I've learned," I said, smiling a little to encourage her.

เธอมองผมด้วยสายตาสงสัย แต่ก็พยักหน้ารับฟัง

She looked at me with a skeptical eye but nodded to listen.

ผมบอกให้เธอใช้ลมหายใจเข้าออกเป็นจุดศูนย์กลาง

I told her to use her breathing as the center point.

"หายใจเข้าลึกๆ รับรู้ทุกความเงียบ"

"Breathe deeply, become aware of every silence."

เมื่อเธอลองทำตาม ผมเห็นใบหน้าเธอเริ่มผ่อนคลาย

When she tried it, I could see her face beginning to relax.

ผมรู้สึกดีที่ช่วยเธอได้

I felt good to have helped her.

เธอค่อยๆ หันมามองและบอกว่า "ขอบคุณนะเณรอาทิตย์ ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก"

She slowly turned to me and said, "Thank you, Novice Athit, I feel much better now."

ยามค่ำคืนขณะที่เราทั้งคู่ได้ปล่อยกระทงล่องลอยไปกับสายน้ำ แสงไฟจากตะเกียงลอยฟุ้งกระจายบนท้องฟ้า

That evening, as we both set our krathong adrift on the water, the light from the floating lanterns dispersed into the sky.

ผมรู้สึกได้ถึงความสงบที่เข้าแทนที่ความว้าวุ่นใจในใจของเราทั้งคู่

I felt the peace replacing the chaos in both our hearts.

หลังจากนั้น ผมรู้สึกว่าผมสามารถช่วยคนอื่นได้มากขึ้น ในขณะที่ดาราณีก็ค้นพบสิ่งที่เธอมองหามานาน มันคือความเรียบง่ายและการมีสติ ซึ่งทำให้เธอมีความสุขและความสงบ

Afterwards, I felt like I could help others even more, while Daranie discovered what she had been searching for all along—simplicity and mindfulness, which brought her happiness and tranquility.

นี่คือสิ่งที่ผมได้รับจากเทศกาลลอยกระทงครั้งนี้ครับ ความเข้าใจที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิมและความมั่นใจในทางเดินของตนเอง

This is what I gained from this Loy Krathong festival: a deeper understanding and greater confidence in my own path.