ในหอพักของวิทยาลัยมหาวิทยาลัยในกรุงเทพมหานคร ในคืนที่ดวงไฟระยิบระยับจากเทศกาลลอยกระทง นีรนาชายหนุ่มนักศึกษาปีที่สองนั่งอยู่ในห้องพักที่เต็มไปด้วยตำราหนังสือและข้าวของของการเรียน

In the dormitory of a university in Krung Thep Maha Nakhon on the night when the lights twinkle from the Loi Krathong Festival, Nirna, a second-year male student, sat in a room filled with textbooks and study materials.

การกลั้นน้ำตาไม่ไหวจากความคิดถึงบ้าน ท่ามกลางกลิ่นหอมหวนของอาหารเทศกาลที่โชยมาตามลม ทำให้หัวใจของเขาอ่อนล้า

Unable to hold back tears from homesickness, amidst the fragrant aroma of festival foods wafting in the breeze, his heart felt weary.

นีรนาได้ยินเสียงพลอยกับสมชายเพื่อนร่วมชั้นพูดคุยกันด้านนอก

Nirna heard the voices of Phloy and Somchai, his classmates, chatting outside.

พลอยกำลังเชิญชวนให้นีรนาไปงานวันลอยกระทงที่วิทยาลัย

Phloy was inviting Nirna to the Loi Krathong event at the college.

"เธอมาร่วมงานกับเราสิ สนุกมากเลย" พลอยกล่าวด้วยความตื่นเต้น แต่ใจของนีรนากลับไม่อยู่ที่นั่น

"Come join us, it's so much fun," Phloy said excitedly, but Nirna's heart wasn't there.

เขาปรารถนาที่จะกลับบ้านไปพบครอบครัว

He longed to return home to see his family.

ความคิดถึงน้อง ๆ ที่นีรนาเคยใช้เวลาด้วยกันอย่างสนิทใจยังวนเวียนอยู่ในหัว แต่มันก็ห่างหายไปเมื่อเขาต้องมาเรียนที่กรุงเทพฯ

The memories of spending close-knit moments with his siblings lingered in his mind, fading when he had to come to Krung Thep for his studies.

ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนเขาเป็นคนแปลกหน้า

Now he felt like a stranger.

นีรนาพยายามคิดว่าจะเริ่มต้นเข้าหาน้องอย่างไร พวกเขาคงจะเปลี่ยนไปแล้ว

Nirna tried to think of how he would reconnect with his siblings; they must have changed by now.

ในเย็นวันงานลอยกระทง นีรนานั่งที่โต๊ะกับเพื่อน ๆ แต่ใจลอย มองออกไปที่ดวงจันทร์เต็มดวง

On the evening of the Loi Krathong festival, Nirna sat at the table with friends, but his mind was elsewhere, gazing at the full moon.

เขาต้องตัดสินใจ ระหว่างการร่วมสนุกกับเพื่อน ๆ หรือกลับบ้านไปหาครอบครัวที่กำลังรออยู่

He had to decide between enjoying the festival with his friends or going home to his waiting family.

"ขอโทษนะพลอย สมชาย ฉันคิดว่าฉันต้องกลับบ้าน" เขาตัดสินใจอย่างแน่วแน่

"Sorry, Phloy, Somchai, I think I need to go home," he decided firmly.

เพื่อน ๆ เข้าใจและให้กำลังใจ "โชคดีนะนีรนา เจอกันหลังลอยกระทง"

His friends understood and supported him. "Good luck, Nirna. See you after Loi Krathong."

เมื่อถึงบ้าน นีรนาได้รับการต้อนรับด้วยรอยยิ้มและอ้อมกอดอุ่น ๆ จากแม่และน้อง ๆ

When he arrived home, Nirna was greeted warmly with smiles and hugs from his mother and siblings.

เขารู้สึกถึงความรักที่เคยหายไป

He felt the love that had once been missing.

เขาและครอบครัวเดินไปที่แม่น้ำใกล้บ้าน ถือกระทงที่ทำจากใบตองและดอกไม้

He and his family went to the river near their home, holding krathongs made of banana leaves and flowers.

พวกเขาอธิษฐานและปล่อยกระทงให้ลอยไปตามสายน้ำ ท่ามกลางแสงเทียนที่เคลื่อนคล้อยไป

They made wishes and released the krathongs to float along the water amidst the flickering candlelight.

ในช่วงเวลานั้น นีรนารู้สึกว่าเขาได้เชื่อมโยงกลับมากับครอบครัวอย่างแท้จริง

At that moment, Nirna felt truly reconnected with his family.

เขาเข้าใจถึงความสำคัญของความผูกพันภายในครอบครัว

He understood the importance of family bonds.

นีรนารู้ว่าเขาจะกลับบ้านบ่อยขึ้น และรักษาความสัมพันธ์กับน้อง ๆ ให้อยู่กับเขาตลอดไป

Nirna knew he would visit home more often and maintain the relationship with his siblings to keep them close forever.

ขณะที่พวกเขายืนชมกระทงลอยไปเรื่อย ๆ นีรนามีความหวังใหม่และความสุขที่เต็มไปด้วยหัวใจ

As they watched the krathongs drift away, Nirna felt a renewed sense of hope and happiness filling his heart.

ครอบครัวคือที่ที่ใจของเขาอยู่เสมอ

Family is where his heart always belongs.