İstanbul'un büyüleyici Boğaziçi'nde bir ilkbahar sabahıydı.

It was a spring morning on the enchanting Boğaziçi in İstanbul.

Güneş yavaşça yükselirken, küçük gezi teknesi, ufukta beliren İstanbul'un ikonik silüeti ve etraftaki yeşilin huzurlu görüntüsüyle doluydu.

As the sun slowly rose, the small tour boat was filled with the iconic silhouette of İstanbul appearing on the horizon and the peaceful sight of greenery all around.

Ege, bu güzelliklerin ortasında duruyordu.

Ege stood amidst this beauty.

Kalbinde şehir sevgisi, dilinde heyecan vardı.

He had a love for the city in his heart and excitement on his tongue.

O gün yine bir grup turisti ağırlayacaktı.

That day, he would again be hosting a group of tourists.

Ege'nin karşısında farklı yüzler: Leyla, Kerem ve diğerleri duruyordu.

In front of Ege were different faces: Leyla, Kerem, and others.

Leyla, gözlerinde merak ışığıyla İstanbul'un tarihini öğrenmeye hevesliydi.

Leyla, eager to learn about İstanbul's history, had a spark of curiosity in her eyes.

Kerem ise manzaraya kısa bakışlar atıyor, sonra telefonuna dönüyordu.

Kerem, on the other hand, gave brief glances at the view, then returned to his phone.

Modern hayatın koşturmacasından bir an olsun uzaklaşmak istemiyor gibiydi.

It seemed he didn’t want to take a moment away from the hustle and bustle of modern life.

"Hoş geldiniz!" dedi Ege, sesine her zamanki coşkusunu katarak.

“Welcome!” said Ege, adding his usual enthusiasm to his voice.

"Bugün sizlere İstanbul'un kalbini, Boğaziçi'ni anlatacağım."

“Today I will tell you about the heart of İstanbul, the Boğaziçi.”

Turistler arasında bir hareketlenme oldu, bazıları Ege'ye dikkatle bakmaya başladı.

There was a stir among the tourists, and some began to watch Ege attentively.

Ege, hikayelerine başladı.

Ege began his stories.

"Bakın sol tarafımızda, Anadolu Hisarı.

“Look to our left, Anadolu Hisarı.

Yüzyıllar önce Osmanlı Padişahı Yıldırım Bayezid tarafından inşa edilmişti."

It was built centuries ago by the Ottoman Sultan Yıldırım Bayezid.”

Leyla, Ege'nin anlattıklarını dikkatlice dinlerken, Kerem hisarlar yerine telefonuna dönmüş, bir şeyler arıyordu.

While Leyla listened carefully to what Ege was saying, Kerem had turned back to his phone instead of the fortresses, searching for something.

"Emin olun, hisarların ve köprülerin de birer hikayesi var," dedi Ege, hafifçe gülümseyerek.

“Rest assured, the fortresses and bridges also have their own stories,” said Ege, with a slight smile.

Kerem'e hafifçe baktı, göz göze geldiler.

He glanced lightly at Kerem, and their eyes met.

Ama Kerem'in ilgisini çekememişti henüz.

But he hadn't yet captured Kerem's interest.

Ege, hikayelerine kişisel anılarını ve eski İstanbul'un ruhunu da katmaya karar verdi.

Ege decided to include his personal memories and the spirit of old İstanbul in his stories.

"Biliyor musunuz," dedi tatlı bir sesle, "Boğaz'da bir zamanlar gemilerden geçiş ücreti alınırdı ve bu nedenle burada büyük deniz savaşları bile yaşandı.

“Did you know,” he said in a sweet voice, “once upon a time, a passage fee was collected from ships passing through the Boğaz, and because of this, even great sea battles were fought here.

Birçok aşk hikayesi de bu suların üzerinde doğdu."

Many love stories were also born upon these waters.”

Leyla gözlerini kapattı ve duyduklarını hayal etti.

Leyla closed her eyes and imagined what she heard.

Kerem ise hafif bir merakla başını telefonundan kaldırdı.

Kerem lifted his head from his phone with a hint of curiosity.

"Yani burada hikaye çok," diye düşündü zihininde.

“So there are many stories here,” he thought to himself.

"Burada, Rumelihisarı'nın hemen yakınında, genç bir çift, suya yansıyan ay ışığında buluşurlarmış," dedi Ege ve Kerem'e döndü.

“Here, right near Rumelihisarı, a young couple used to meet under the moonlight reflected on the water,” said Ege and turned to Kerem.

Kerem biraz daha dikkatle dinlemeye başlamıştı.

Kerem had started to listen more attentively.

Tekne yol alırken, Ege eski İstanbul'un tarih kokan hikayelerini anlatmaya devam etti.

As the boat moved on, Ege continued to tell the history-soaked stories of old İstanbul.

Leyla derin bir nefes aldı, Ege'nin anılarında kayboldu.

Leyla took a deep breath, getting lost in Ege's memories.

Ancak en şaşırtıcı olan Kerem idi.

However, the most surprising was Kerem.

O da artık Ege'nin hikayelerini ilgiyle dinliyordu, gözlerinde yavaş yavaş filizlenen bir hayranlık vardı.

He too was now listening to Ege's stories with interest, with a budding admiration in his eyes.

Gezi sonunda, Boğaziçi'nin eşsiz manzarası ve Ege'nin anlatımları herkesi büyülemişti.

By the end of the tour, the unique view of the Boğaziçi and Ege's narrations had mesmerized everyone.

Leyla, Ege'nin yanına yaklaştı ve "Gerçekten çok keyif aldım," dedi. "Teşekkür ederim."

Leyla approached Ege and said, “I really enjoyed it. Thank you.”

Kerem ise biraz düşünceli, ama gülümseyerek Ege'ye yaklaştı.

Kerem, a bit pensive but smiling, approached Ege.

"Belki de eski İstanbul'un da tadını çıkarmak gerekiyor," dedi.

“Maybe I also need to enjoy old İstanbul as well,” he said.

Gözlerindeki değişim gözden kaçmamıştı.

The change in his eyes had not gone unnoticed.

Ege, içten bir gülümsemeyle cevap verdi.

Ege replied with a sincere smile.

Kalbinde taze bir coşku vardı.

There was a fresh excitement in his heart.

O gün, bir başka kişinin daha İstanbul'un büyüsüne kapıldığını hissediyordu.

That day, he felt that another person had been captivated by the charm of İstanbul.

Turistlerin boğaz manzarası eşliğinde ayrılırken taşıdıkları yeni hislerle, Ege'nin işi bir kez daha anlam kazanmıştı.

As the tourists left with new feelings, accompanied by the view of the boğaz, Ege's job had once again gained meaning.