Hastanenin koridorları sessizdi.

The corridors of the hospital were silent.

Emre, beyaz duvarlara bakarak, kendi dünyasında kaybolmuştu.

Emre, lost in his own world, was staring at the white walls.

Pencereden süzülen güneş ışığı odayı aydınlatıyordu ama Emre'nin içi karanlıktı.

The sunlight streaming through the window illuminated the room, but inside, Emre felt darkness.

Aylar önce, Emre bu psikiyatri koğuşuna yerleşmişti.

Months ago, Emre had settled into this psychiatric ward.

Başta zor gelmişti ama şimdi burası onun evi gibiydi.

Initially, it had been difficult, but now it felt like home.

Yine de, kafasının içinde dolaşan düşünceler peşini bırakmıyordu.

Yet, the thoughts swirling in his head wouldn't leave him alone.

Geçmişte bıraktığı arkadaşlıklarını merak ediyordu. Özellikle Ayşe'yi.

He wondered about the friendships he left behind, especially Ayşe.

Bir gün, Emre koridorda otururken, beklenmedik bir ziyaretçi geldi.

One day, while Emre was sitting in the corridor, an unexpected visitor arrived.

Kapı aralandı ve içeri Ayşe girdi.

The door cracked open, and Ayşe entered.

Emre şaşırdı.

Emre was surprised.

Yüzü parladı ama aynı zamanda bir tereddüt hissetti içinde.

His face lit up, but at the same time, he felt a hesitation inside.

"Merhaba Emre," dedi Ayşe yumuşak bir sesle.

"Hello, Emre," said Ayşe in a soft voice.

Emre önce sessiz kaldı ama sonra "Merhaba Ayşe," diye karşılık verdi.

Emre was silent at first but then replied, "Hello, Ayşe."

Sessizliği onunla birlikte oturdu.

Silence sat with them.

Ayşe, Emre'ye doğru yürüdü ve yanındaki sandalyeye oturdu.

Ayşe walked towards Emre and sat on the chair next to him.

Aralarındaki sessizliği Ayşe bozdu.

She broke the silence between them.

"Seni burada yalnız bırakmak istemedim," dedi.

"I didn't want to leave you here alone," she said.

Emre derin bir nefes aldı.

Emre took a deep breath.

"Biliyorum," dedi ama gözleri uzaklara daldı.

"I know," he said, but his eyes wandered into the distance.

"Yıllar geçmesine rağmen her şey çok taze gibi."

"Even though years have passed, everything feels so fresh."

Ayşe, çantasından sararmış bir mektup çıkardı.

Ayşe took out a yellowed letter from her bag.

"Bunu hatırlıyor musun?" diye sordu.

"Do you remember this?" she asked.

Emre mektuba baktığında kalbi hızla atmaya başladı.

When Emre looked at the letter, his heart began to race.

Bu, yıllar önce yazdığı ama gönderemediği bir mektuptu.

It was a letter he had written years ago but never sent.

"İçinde ne olduğunu hiç okumadım," dedi Ayşe.

"I never read what's inside," said Ayşe.

"Ama şimdi buradayım."

"But now I'm here."

Emre korkuyla mektuba uzandı.

With fear, Emre reached for the letter.

Ellerinin titremesini bastırarak okumaya başladı.

Suppressing the trembling of his hands, he began to read.

İçinde yıllardır biriktiği duygular dökülüyordu.

Inside, the emotions that had accumulated over the years poured out.

Mektupta, Ayşe'ye ve geçmişe dair hayal kırıklıklarını paylaşıyordu.

In the letter, he shared his disappointments about Ayşe and the past.

Ayşe, Emre'nin yanına yaklaştı ve "Bunu yeni anlıyor olabilirim ama yalnız değilsin," dedi.

Ayşe moved closer to Emre and said, "I may just be understanding this now, but you're not alone."

O an, Emre Ayşe'nin gerçekten burada olduğunu ve hiçbir şeyin kaybolmadığını fark etti.

At that moment, Emre realized that Ayşe was truly here and that nothing was lost.

"Beni affedebilir misin?" diye sordu.

"Can you forgive me?" he asked.

Ayşe başını salladı.

Ayşe nodded.

"Geçmişi değiştiremeyiz ama geleceği birlikte inşa edebiliriz," dedi.

"We can't change the past, but we can build the future together," she said.

Aylar boyunca süren sessizliği duyan Emre, ilk kez geleceğe dair umut hissetti.

Hearing the silence that had lingered for months, Emre felt hope for the future for the first time.

Ayşe, Emre'yi düzenli ziyaret edeceğine söz verdi.

Ayşe promised to visit Emre regularly.

Bu ziyaretler Emre'ye iyileşme umudu verdi.

These visits gave Emre hope for healing.

Artık geçmişin gölgesinde kalmamaya karar verdi.

He decided not to stay in the shadow of the past anymore.

Emre, kendini daha güçlü hissetti.

Emre felt stronger.

Artık daha iyi bir geleceği görebiliyordu.

He could now see a better future.

Hastanenin koridorları hâlâ sessizdi ama Emre'nin kalbi umutla doluydu.

The corridors of the hospital were still silent, but Emre's heart was filled with hope.

Dışarıdaki yaz güneşi şimdi ona daha parlak görünüyordu.

The summer sun outside now appeared brighter to him.

Emre yeniden doğmuş gibiydi.

Emre felt as if he had been reborn.

Ayşe'nin dostluğu ve desteğiyle, adım adım hayata geri dönecekti.

With Ayşe's friendship and support, he would step by step return to life.