Tren istasyonu, geç yaz güneşiyle ışıldıyordu.

The train station shimmered with the late summer sun.

Çocuklar kahkahalar atarak koşuyor, yaşlı bir adam gazetesine gömülmüştü.

Children ran around laughing, while an old man was buried in his newspaper.

Ege, saatine baktı, küçücük dakikaların nasıl hızla geçtiğini görebiliyordu.

Ege glanced at his watch, seeing how quickly the tiny minutes passed.

Selin ise yanındaki bankta, sırt çantasına yaslanmış sakin bir şekilde oturuyordu.

Selin, meanwhile, sat calmly on the bench next to him, leaning against her backpack.

"Ege, merak etme, tren gelir," dedi Selin, gözlerini kısa süreliğine kapatıp yeniden açarak.

"Ege, don't worry, the train will come," said Selin, briefly closing and then reopening her eyes.

Güneşli günü içine çekti.

She inhaled the sunny day.

Ege içten içe bir gerginlik hissediyordu.

Ege felt an underlying tension.

Üniversiteye dönüş zamanıydı ve gecikmeyi göze alamazdı.

It was time to return to university, and he couldn't afford any delays.

Ama başka bir şey daha vardı.

But there was something else.

Selin'le daha derin bir konuşma yapma arzusuydu bu.

It was the desire to have a deeper conversation with Selin.

Son zamanlarda onunla konuşmanın tek taraflı hale geldiğini hissetmişti.

Lately, he felt that conversations with her had become one-sided.

Derin bir nefes aldı.

He took a deep breath.

"Selin, sana bir şey söylemek istiyorum," dedi yavaşça.

"Selin, I want to tell you something," he said slowly.

"Söyle," dedi Selin, yüzünde her zamanki rahat gülümsemesiyle.

"Go ahead," said Selin, with her usual relaxed smile.

"Nedir bu kadar ciddi olan?"

"What's so serious?"

Ege, kelimelerini dikkatle seçerek devam etti.

Ege continued, choosing his words carefully.

"Bazen planlarımızın dengesiz olduğunu hissediyorum.

"Sometimes I feel our plans are unbalanced.

Hep senin isteklerin gerçekleşiyor, ama benim istediklerimi unuttuğumuzu düşünüyorum."

It's always your wishes that come true, but I think we forget about what I want."

Selin, Ege'ye döndü.

Selin turned to Ege.

"Neden daha önce söylemedin?"

"Why didn't you say this before?"

diye sordu, sesi nazik ve dikkatliydi.

she asked, her voice gentle and attentive.

Ege omuzlarını silkti.

Ege shrugged.

"Bilmiyorum, belki de seni üzmek istemedim.

"I don't know, maybe I didn't want to upset you.

Ama fark ettim ki, dostluklar karşılıklı olmalı."

But I realized that friendships should be mutual."

Selin bir an durdu, düşündü.

Selin paused for a moment to think.

Ardından seri bir şekilde başını salladı.

Then she nodded earnestly.

"Haklısın Ege.

"You're right, Ege.

Planlarımızı birlikte yapmalıyız.

We should make our plans together.

Senin de fikirlerini duymak istiyorum.

I want to hear your ideas too.

Haydi bundan sonra buna dikkat edelim."

Let's pay attention to this from now on."

Tam bu sırada, trenin korunası sesi duyuldu.

Just then, the sound of the train's horn was heard.

İkili yerlerinden kalkarak perona doğru yöneldi.

The pair stood up and headed towards the platform.

Ege, Selin'in sözleriyle rahatlamıştı.

Ege felt relieved by Selin's words.

Artık daha iyi bir iletişim kurabileceklerinden emindi.

He was now confident that they could communicate better.

Trene bindiklerinde, Ege, Selin'e gülümsedi.

As they boarded the train, Ege smiled at Selin.

"Teşekkür ederim Selin," dedi yumuşak bir sesle.

"Thank you, Selin," he said softly.

Artık dostlukları yeni bir döneme girmişti.

Their friendship had now entered a new phase.

Ege, içindeki düşüncelerini paylaşırken güçlenmiş, Selin ise daha dikkatli ve anlayışlı olmaya karar vermişti.

Ege felt empowered by sharing his thoughts, and Selin decided to be more attentive and understanding.

Tren hareket ederken, her ikisi de içten bir huzur duygusuyla koltuklarına yaslandı.

As the train started moving, both leaned back in their seats with a feeling of inner peace.

Güneş, tren penceresinden içeri süzülüyor, ikisini de ısıtıyordu.

The sun streamed in through the train window, warming them both.

İletişim ve anlayış ile her şeyin nasıl daha iyi olabileceğini bilerek yolculuklarına devam ettiler.

They continued their journey, knowing that with communication and understanding, everything could be better.