Ela, uzun zamandır beklediği hafta sonu nihayet gelmişti.

Ela had been eagerly awaiting the weekend for a long time, and it had finally arrived.

Emir ve Berk ile birlikte Belgrad Ormanı'na gitmeye karar vermişlerdi.

She and Emir and Berk had decided to go to Belgrad Ormanı.

Geçmişte ailesiyle geldiği bu yer, ona huzur ve mutluluk veriyordu.

This place, where she had come with her family in the past, always brought her peace and happiness.

Ancak, Ela'nın içindeki karmaşa yüzünden bu duygu son zamanlarda kaybolmuştu.

However, due to the turmoil within her, this feeling had recently disappeared.

Yine de Emir ve Berk, ona güzel bir sürpriz hazırlamıştı.

Nevertheless, Emir and Berk had prepared a lovely surprise for her.

O sabah, kuş cıvıltıları ile uyandı Ela.

That morning, Ela woke up to the sound of chirping birds.

Hava hafif serin, ama güneşliydi.

The weather was slightly cool but sunny.

Emir ve Berk, Ela'yı piknik için bekliyorlardı.

Emir and Berk were waiting for Ela for a picnic.

Ormanın içine girdiklerinde, tabiatın güzelliği onları sardı.

As they entered the forest, the beauty of nature enveloped them.

Ağaçların arasından süzülen ışık, yerdeki yapraklar ile dans ediyordu.

The light filtering through the trees danced with the leaves on the ground.

Ela, hafif bir tebessüm etti.

Ela smiled lightly.

Berk, "Ela, burada biraz duralım mı?

Berk, "Shall we stop here for a bit, Ela?

Güzel bir planımız var," dedi.

We have a nice plan," he said.

Ela'nın şaşkın bakışları arasında, Emir bir piknik örtüsü serdi ve sepetten sandviç ve meyve çıkardı.

Amidst Ela's surprised gaze, Emir laid out a picnic blanket and took sandwiches and fruit out of the basket.

Ela'nın doğum gününü kutlamak için plan yapmışlardı.

They had planned to celebrate Ela's birthday.

Ela çok duygulandı.

Ela was very moved.

Kendini çok özel hissetti.

She felt very special.

Ancak, içindeki sıkıntı devam ediyordu.

However, the turmoil inside her continued.

Bu yüzden, çocukluk anılarını hatırladığı eski noktaya yürümek istedi.

That's why she wanted to walk to an old spot that reminded her of her childhood memories.

"Biraz yürüyüş yapalım mı?"

"Shall we take a little walk?"

diye sordu Ela.

asked Ela.

Emir ve Berk hiç düşünmeden kabul ettiler.

Without a second thought, Emir and Berk agreed.

Yavaş yavaş ilerlerken, yağmur çiselemeye başladı.

As they slowly moved forward, the rain started to drizzle.

Etraftaki bitkilerin mis gibi kokusu yayılırken, Ela'nın içindeki huzursuzluk azalıyor gibiydi.

As the refreshing scent of the plants spread around, it seemed like the restlessness inside Ela was diminishing.

Derken, sağanak yağmur başladı.

Then, it suddenly began to pour.

Herkes ağacın altına sığınmaya çalıştı.

Everyone tried to take shelter under a tree.

Ancak Ela'nın gözleri eski bir ağaca takıldı.

But Ela's eyes caught an old tree.

Üzerinde kendi ve çocukluk arkadaşlarının kazıdığı isimleri gördü.

She saw the names carved on it by herself and her childhood friends.

Üzerine düşen damlalar gibi, geçmişi şimdiye taşımıştı.

Like the raindrops falling on it, the past was brought into the present.

Ela, "Bu ağaçta pek çok anı var," diye fısıldadı.

Ela whispered, "This tree holds many memories."

İsimlere uzanıp dokundu.

She reached out and touched the names.

Geçmişine dönmek istiyordu, ancak şimdi geleceğinden korkmadan yürümek istiyordu.

She wanted to return to her past, but now she wanted to walk without fearing her future.

Yağmur yavaş yavaş dindi.

The rain gradually subsided.

Güneş, bulutların ardından tekrar göründü.

The sun appeared again from behind the clouds.

Ela, üzerindeki yükün kısmen kalktığını hissetti.

Ela felt that part of her burden had lifted.

Emir ve Berk, ona sıcak bir çay ikram ettiler.

Emir and Berk offered her some hot tea.

Ela, onların yanında olmasının ne kadar değerli olduğunu fark etti.

She realized how valuable it was to have them by her side.

"Pikniğe devam edelim mi?"

"Shall we continue the picnic?"

diye sordu Berk.

asked Berk.

Gülümseyerek, "Evet, hadi," dedi Ela.

Smiling, "Yes, let's," said Ela.

Geçmişe duyduğu özlemle şimdiki zamanı dengelemeyi öğrenmişti.

She had learned to balance her longing for the past with the present.

Dostları ile geçirdiği bu günü daima hatırlayacaktı.

She would always remember this day spent with her friends.

Bazen en büyük huzur, küçük anılarda saklıydı.

Sometimes the greatest peace is hidden in the smallest memories.